De groei van de wereldeconomie is onlosmakelijk verbonden met een

De maatregelen die genomen werden om de COVID-19-pandemie in te dijken leggen de pijnpunten bloot van ons wereldwijde voedselsysteem. De lange toeleveringsketens geraakten volledig verstoord. Tegelijk werden ook de oplossingen zichtbaar. Mensen (her)ontdekten het plezier van moestuinieren en koken, de korte keten floreerde als nooit tevoren en mensen en gemeenschappen die in hun eigen voedsel voorzien bleken minder kwetsbaar dan anderen. De pandemie is een wake-up call om dringend ons voedselsysteem te veranderen, het veerkrachtiger, diverser en lokaler te maken.

De corona-epidemie heeft ons vele zaken geleerd. Dat de manier waarop we met onze natuur omgaan leidt tot catastrofes is misschien wel de belangrijkste les. Ze leert ons ook dat we een efficiënte overheid en heel veel solidariteit nodig hebben om ons door dergelijke crisissen te gidsen. Nu we langzaam uit het dal kruipen, is de grootste vraag: hoe zal de nieuwe wereld eruitzien en is verder doen als voorheen een optie?

De afgelopen 50 jaar werden gekenmerkt door een almaar bredere en diepere verspreiding van het neoliberale economische groeimodel in de wereld. Een model dat de ontwikkeling van de mens vooral ziet als het verhogen van de individuele, materiële welstand, zodat de mens in staat is om zelf in zijn of haar levensbehoeften te voorzien. Deze beperkende visie houdt geen rekening met de draagkracht van de aarde. Als we de Westerse levensstandaard als maatstaf nemen voor het geheel van de wereldbevolking dan hebben we immers 6 of 7 aardbollen nodig om in ieders materiële noden te voorzien.

Broederlijk Delen bestaat nu bijna 60 jaar. Maar waarom is ‘delen' zo belangrijk voor de organisatie? Wel, delen zit in het DNA. Toen de Kerk 59 jaar geleden opriep om te denken aan de mensen in Congo, waar kort na de onafhankelijkheid een hongersnood heerste,  is Broederlijk Delen begonnen met vasten en sober leven te promoten uit solidariteit.

De wereld staat voor grote uitdagingen. Het klimaat ontspoort. Het Zuiden, tropische en subtropische gebieden zijn het meest kwetsbaar voor de gevolgen ervan, hoewel die landen er het minst hebben toe bijgedragen. Tegelijkertijd neemt de ongelijkheid wereldwijd extreme vormen aan. De helft van de mensheid moet rondkomen met minder dan 5 euro per dag. Intussen, opgejut door de media en de machtige reclamemachines, streven we er met enkele miljarden mensen naar om ooit bij het eliteclubje te horen, dat zich zo goed weet af te schermen... Welke ruimte geven we eigenlijk aan het Zuiden om te beschikken over een redelijk deel van de koek?

Voor het derde jaar op rij steeg in 2017 de honger in de wereld, terwijl we genoeg voedsel produceren om de zeven miljard bewoners twee keer te voeden. Broederlijk Delen roept daarom politici op om de huidige voedselketen te herbekijken.

Op Wereldhongerdag ‘vieren' we dat de wereld honger heeft. Een ‘feestdag' waar de Verenigde Naties zo snel mogelijk van af willen, volgens hun SDG2. SDG2 is de tweede duurzame ontwikkelingsdoelstelling die ernaar streeft om tegen 2030 honger definitief de wereld uit te helpen.

Colombia is het land van overheerlijke, milde koffiebonen, smakelijke bananen en zeemzoet suikerriet, maar ook van de welig tierende drugshandel, corrupte (ex-)politici en gewapende terreur. Metro trok naar de Zuid-Amerikaanse parel, stelde vast dat ongelijk grondbezit aan de basis ligt van alle geweld en zag hoe onverschrokken en onvermoeibaar de inwoners blijven vechten voor een lapje grond en een veilige thuishaven.

Colombia is vrijwel het enige conflictgebied waar in 2015 een beetje te vieren viel. Na jarenlange burgeroorlog is een vredesakkoord tussen de guerrillagroep Farc en de overheid eindelijk in aantocht. Metro ging ter plaatse, en zag dat nog lang niet alle problemen van de baan zijn. "Vrede is meer dan een handtekening onder enkele afspraken. Vrede wordt gemaakt en gerealiseerd, bij de mensen zelf."