De video werd wereldkundig gemaakt door de Australische WWF-afdeling, die het project op Antarctica op de voet gevolgd heeft. De milieuorganisatie sloeg de handen in elkaar met een paar wetenschappers van de Californische universiteit Santa Cruz. Samen slaagden ze erin om de camera met zuignappen aan de dwergvinvis te bevestigen. Dat was op zich al een overwinning, maar omdat de camera naar de zijkant van het lichaam gleed, kregen de wetenschappers ook meer inzicht in de voedingsgewoontes van het beest. Dat zou met de oorspronkelijke camerapositie niet mogelijk geweest zijn.
Snelheid
Ik ben verbaasd over de snelheid waarmee de dwergvinvis kon zwemmen en eten, verklaart hoofdwetenschapper Ari Friedlaender. Het dier haalde vlotjes een snelheid van 24 kilometer per uur tijdens zijn zoektocht naar voedsel. Daarnaast zagen we ook hoe snel het zich opnieuw kon voeden. De dwergvinvis kreeg tijdens de maaltijd heel wat water binnen, maar kon dat ook heel snel weer lozen. Na amper tien seconden is het beest alweer klaar voor een nieuwe hap. Dat is een pak sneller dan andere walvissoorten.
Door de klimaatverandering hebben de dwergvinvissen het niet gemakkelijk. Het steeds zeldzamer wordende ijs op zee vormt immers een belangrijk deel van hun habitat. Dat zee-ijs ontstaat nu twee maanden later en smelt een maand eerder dan vroeger het geval was. Vijftig jaar geleden konden dwergvinvissen hier tachtig dagen langer verblijven, aldus Friedlaender. Ook de visserij vormt een gevaar voor de dieren.