Dagelijks zien verschillende noodoplossingen het licht: extra mondmaskers, een subsidie voor de water- en elektriciteitsrekening, een premie tot 4.000 euro voor horecazaken, enzovoort. De regering werkt dag en nacht en schudt non-stop oplossing uit de mouw, maar studenten vallen voorlopig uit de boot. Weggevallen inkomens, falend afstandsonderwijs en psychologische moeilijkheden zijn slechts een deel van de problemen waar studenten nu mee kampen. Voorlopig nog steeds zonder antwoord, of zelfs maar aandacht, van de regering. Zes studenten vertellen hoe ze de eerste twee weken van coronalockdown ervaarden:
STUDENTEN ZONDER CENTEN
Malaika (21), graduaatstudente Ortopedagogie
"Ik werk al sinds mijn zestiende, vooral in de horeca. Sinds twee maanden werk ik in café De Wei in Mechelen. Hier sta ik vooral achter de bar, maar op drukke dagen loop ik mee in de zaal. Ik probeer hier twee tot drie keer per week te werken, meestal op woensdag en op vrijdag. Af en toe doe ik een extra shift op maandag. Ik verdien ongeveer 200 euro per week, wat dus neerkomt op 800 euro per maand. Door de nieuwe maatregelen is het café gesloten, waardoor ik dus ook mijn inkomen verlies. Iets wat voor mij dramatisch is, aangezien ik met dit inkomen alles moet financiëren. Mijn moeder is namelijk alleenstaande, nadat mijn vader twee jaar geleden overleed. Ze is leerkracht, dus ze leeft niet van het grote geld. Met mijn inkomen probeerde ik dus zoveel mogelijk zelf te betalen: van mijn kleren, cursussen en sociaal leven tot shampoo en maandverband. Daarnaast kocht ik ook af en toe eens boodschappen, dan moest mijn moeder dit niet meer betalen."
"Ik probeer nu zo snel mogelijk iets anders te zoeken, maar dat is moeilijk. Ik heb geen rijbewijs, en veel zaken hebben niet de tijd om nog snel een student op te leiden. Ik ben oprecht bang dat ik de komende weken niet ga rondkomen. Als dit gebeurt, komt er een financiële last extra op de schouders van mijn moeder die het zelf ook al niet gemakkelijk heeft."
Marie (23), masterstudente Communicatiewetenschappen
"Naast mijn studies werk ik als fotograaf. Omdat ik meer dan 475 uur per jaar werkte, moest ik werken via het statuut van studentondernemer. Dit jaar kreeg ik te horen dat ik wat minder uren zou draaien, waardoor ik gewoon terug als jobstudent aan de slag ben nu. Voor de coronacrisis heb ik hier geen problemen mee ondervonden, maar dit is dus sinds enkele weken veranderd. Aangezien ik terug als jobstudent werk, kan ik niet meer terugvallen op financiële ondersteuning. Iets wat problematisch voor mij is, aangezien ik samen met mijn zus woon die nu ook tijdelijk werkloos is door de coronacrisis. We kunnen niet rekenen op onze ouders voor financiële steun, dus moet ik nu blijven doorwerken."
"Voorlopig kan geen enkele instantie me verder helpen. Ondanks het gevaar voor mijn eigen gezondheid, en die van anderen, moet ik nu dus blijven werken om niet in financiële problemen te geraken. Maar zelfs met één inkomen is het moeilijk voor mijn zus en mij. Ik vrees nu gewoon dat we door de situatie binnenkort moeten verhuizen."
AFSTANDSONDERWIJS
Hanne (19), studente Agro- en Biotechnologie: dierenzorg aan de HoGent.
"Ik zit in mijn eerste jaar dierenzorg aan de HoGent. Door de pandemie krijgen we nu afstandsonderwijs, maar dit vertaalt zich vooral in zelfstudie. Sommige leerkrachten doen wel de moeite om voice-overs te plaatsen bij de powerpoints of delen extra notities met ons. Normaal zit ik door de week op kot, maar nu zit ik dus terug thuis. Hierdoor zit ik totaal niet in mijn schoolritme, waardoor het dus ook moeilijk is om me te focussen op school. Thuis is er ook meer afleiding doordat mijn papa bijvoorbeeld van hieruit werkt. Onze karakters durven nog wel eens te botsen, dus dat maakt het enkel maar moeilijker."
"Mijn school doet momenteel haar best, maar de communicatie verloopt echt niet goed. De laatste update die we kregen was dat de school gesloten blijft tot en met 5 april. Ook laten leerkrachten vaak niet weten hoe ze de onlinelessen gaan aanpakken en staat hun leerstof niet online. Zo kunnen we ons ook niet voorbereiden, waardoor de les enkel maar moeilijker wordt. Op deze manier wordt het elke dag moeilijker en moeilijker om gemotiveerd te blijven. Ik heb ook geen contact meer met mijn klasgenoten waardoor ik me alleen voel en sneller afdwaal."
Aoife (20), studente Sociaal Werk aan de Erasmushogeschool Brussel.
"Ik zit in mijn eerste jaar sociaal werk. Mijn eerste semester viel goed mee, ik genoot van school en van de lessen. Nu ligt dat wat moeilijker, want door de verstrengde maatregelen krijgen we afstandsonderwijs. Het is een afwisseling tussen online klaslokalen, instructievideo's en zelfstudie, iets wat ik toch wat moeilijk vind. Zo is er bijvoorbeeld een leerkracht wiens cursus niet klopt. Hij zou het herschrijven, maar nu horen we dat hij dat pas na de paasvakantie gaat doen. Ook voor Frans is het moeilijk. We zouden in dit vak gestimuleerd worden om verbaal sterk te worden, maar we krijgen enkel taken. Er wordt dus totaal geen rekening gehouden met de doelstellingen van het vak."
"We kunnen sinds kort ook nergens meer terecht om de lessen te volgen. Ik probeer thuis te studeren, iets wat ik zeer moeilijk vind. Ik kan me moeilijk concentreren doordat er te veel prikkels zijn. De onzekerheid rond de examens en mogelijke sluiting van de campussen tot en met het einde van het jaar zorgen er ook voor dat mijn motivatie daalt en mijn stressniveau stijgt. Ik probeer nu vooral het doel van mijn diploma voor ogen te houden en te blijven gaan. Al moet ik toegeven dat deze lockdown een negatief effect heeft op mijn mentale gezondheid, en dat beïnvloedt dan andere aspecten van mijn leven, waaronder mijn prestaties op school."
MENTALE GEZONDHEID
Sam (18), studente Sociologie
"Op mijn zestiende ben ik gedwongen opgenomen in een gesloten psychiatrische instelling. Na enkele jaren intensieve samenwerking met psychologen volgde mijn diagnose: bipolariteit. Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik alles aankan, maar aan de andere kant heb ik ook depressieve gedachten. Het wisselt voortdurend bij mij. Mijn huisarts stuurde me daarom naar de psychiatrische afdeling van het UZ Gent waar mijn behandeling zou starten op 26 maart, maar helaas. Door de verstrengde maatregelen mag deze afspraak niet doorgaan. Mijn afspraak is nu verzet naar 25 juni, twee maanden die ik nu ga moeten overbruggen zonder hulp of medicatie."
"Daarnaast probeer ik mij staande te houden op school. De onlinelessen die ik krijg zijn zwaar, en door mijn stoornis mis ik nu vaak de energie om op te staan, achter mijn bureau te kruipen en de lessen online te volgen. Dit zorgt er dan voor dat ik achterloop op de leerstof, wat me ook extra stress oplevert. Daarnaast weegt het sociaal isolement heel zwaar op me. Ik voel me vaak eenzaam doordat ik alleen thuis zit. Normaal zou ik gaan dansen, of zorgen mijn vriendinnen voor de nodige afleiding. Maar dit valt nu, samen met mijn professionele hulp, ook weg."
Nathalie (24), studente Bedrijfsmanagement
"Over de jaren heen heb ik al met verschillende psychologen gesproken, maar nooit vond ik de hulp die ik zocht. Twee maanden geleden ben ik een behandeling gestart bij de schoolpsycholoog, waarmee ik samen op zoek zou gaan naar de geschikte psychiater en de correcte diagnose. Die ontbreekt voorlopig nog. Nu mijn school gesloten is, valt mijn bezoek bij de schoolpsycholoog ook weg. Ze bieden nu telefonische sessies aan, maar telefoongesprekken over zulke gevoelige zaken vind ik ongelofelijk moeilijk. Voorlopig krijg ik geen mentale opvolging meer."
"Wat me het meest stoort, is dat ik nu opnieuw moet wachten op mijn diagnose. Dit maakt het ook moeilijker om aan mijn omgeving uit te leggen waar ik mee worstel. Ik probeer nu een beetje aan mezelf te werken, in kleine stapjes, door bijvoorbeeld gezond te eten en te sporten. Toch is dit niet altijd even makkelijk door de onlinelessen, zelfstudie en extra taken die ons enkel maar meer stress bezorgen."
Kayin Luys