«Normaal gezien maak ik gevangeniskledij, zoals broeken, hemden, pyjama's en overalls», begint Xavier. «Maar toen het coronavirus uitbrak, rees bij ons snel al de vraag of we ons niet nuttiger konden maken.»
Hoofdzetel van de mondmaskers
Enkele dagen nadat de gevangenen de vraag hadden gesteld aan de directie, konden ze al aan de slag. «Wij waren de afgelopen maanden zowat de hoofdzetel' van de mondmaskers», grapt Xavier. Het materiaal kwam in de gevangenis van Oudenaarde toe, en werd vervolgens verdeeld onder andere gevangenissen, zoals die van Bergen en Merksplas. De mondmaskers worden door de gevangenen gedragen, maar werden ook uitgedeeld aan zorgkundigen en privébedrijven.
«Mondmaskers maken is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk», stelt Xavier. «We hebben uiteraard onze ervaring met de gevangeniskledij, dus naaien en stikken zit in onze vingers, en we kregen een opleiding vooraleer we met de maskers aan de slag gingen. Op twee maanden tijd heb ik ongeveer 6.000 exemplaren gemaakt», zegt hij. «We zaten met twaalf man in onze werkruimte en werkten twee uur per dag langer dan normaal en zelfs in het weekend, wat resulteerde in de productie van een gigantisch aantal mondmaskers.»
«Het doet me deugd om te weten dat ik op deze manier iets terug kan doen voor onze maatschappij», verduidelijkt Xavier. «Ik voel mij enorm schuldig over de feiten die ik gepleegd heb en met deze kleine kans kan ik toch al iets terugdoen. Vele kleintjes maken een grote.»
Veiligheidsmaatregelen
Naast de mondmaskers dragen, moesten de gedetineerden zich de afgelopen maanden ook houden aan andere veiligheidsmaatregelen om het coronavirus buiten te houden. «Zo kregen we geen toestemming meer om naar buiten te gaan en mochten we niet meer gaan fitnessen. Die maatregelen zijn gelukkig wel al wat versoepeld. Ook mag er stilletjesaan weer wat bezoek komen.»
«Om onze handen te wassen en te ontsmetten, deelde de directie voldoende zeep uit. Zowel de gedetineerden als de cipiers zijn als de dood dat het coronavirus hier zou binnensluipen», zegt Xavier. «We mogen van geluk spreken dat we er tot nu toe van gespaard zijn gebleven, maar als ik nu de beelden op televisie zie, hou ik mijn hart toch opnieuw vast. We mogen niet te nonchalant worden, niet in de gevangenis, maar ook niet erbuiten, anders is het allemaal een maat voor niks geweest. Wij zitten hier als sardienen in een blik op elkaar gepropt, dus als het virus door de gevangenispoort naar binnenkomt, zal het zich heel snel verspreiden. Dat zou een catastrofe zijn en moeten we te allen prijze vermijden.»
*Xavier is een fictieve naam.
Silke Vandenbroeck