Door Janne Vandevelde
Op één van de feestjes ontdekte ik Pakkeleg', een kersttraditie met een twist. Elke gast neemt enkele ingepakte cadeautjes mee die verschillen van waarde. Het ene geschenk kan een boek zijn, het andere een snoepreep.
Je verzamelt alle cadeautjes en gaat er in een kring rond zitten. Daarna geef je een dobbelsteen door. Als iemand een zes gooit, mag die persoon een cadeau van de stapel nemen. Zo ga je verder, tot alle pakjes verdeeld zijn. Dan gaat ronde twee van start. Als je neefje protesteert dat hij minder cadeaus heeft dan zijn zus, stel je hem gerust dat hij zo dadelijk een herkansing krijgt.
Je stelt een alarm in dat na een kwartier afgaat. Dan geef je opnieuw de dobbelsteen door. Gooit iemand een 1, dan geeft iedereen tegelijkertijd een van zijn pakjes door. Bij een 4 mag de gooier van plaats wisselen met een slachtoffer naar keuze. De veroverde cadeautjes blijven uiteraard liggen. Wie ten slotte een 6 werpt, mag een pakje stelen. Ik hoef je niet te vertellen dat de chaos voor onvergetelijke momenten zorgt. Na afloop mag je je schatten eindelijk openmaken en ontdek je de kat in een zak. Die gegeerde doos met glimmend papier? Daar zat gewoon een paperclip in.
Terug thuis in Londerzeel deelde ik mijn enthousiasme over de Deense kersttradities met mijn familie. Niet de schnapps, daar durfde ik niet over te beginnen, wel het cadeautjesspel. Vijf jaar later is Pakkeleg' nog steeds het hoogtepunt van ons familiefeest. Het is hartverwarmend om te zien hoe onze verschillende karaktertrekken tijdens het spelen naar boven komen. Mijn tante laat zich van haar meest competitieve kant zien, terwijl ik heel ondeugend een dansend piemeltje tussen mijn cadeaus schuif. Of hoe je dankzij cadeaus inziet dat kerst niet om bezit, maar om familie gaat.