Daisy (46) ging door een scheiding en is een alleenstaande moeder van drie kinderen. «Voor hen is het heel moeilijk omdat zij opgroeien in een omgeving waar kinderen op het eerste gezicht altijd alles kunnen kopen en krijgen wat ze willen. Mijn kinderen zijn dikwijls één van de enige in de klas die op de vraag Waar zijn jullie op reis geweest?' moeten zeggen dat ze dit jaar geluk hebben gehad, want ze zijn één dag naar zee geweest.»
Rekenen
Daisy heeft drie jobs en komt nog steeds niet rond op het einde van de maand. «Rekenen doe ik het meest», vertelt ze. «Een winkelbezoek duurt bij mij veel langer dan vroeger, omdat ik echt zit te kijken tot op de centiem hoeveel alles kost.» Keuzes maken was en is een dagelijkse bezigheid voor haar, zeker wanneer de kinderen plots alle drie een bril nodig hadden. «Eerst ging ik na wie er het slechtst zag en die kreeg dan als eerste een bril. Uiteindelijk heb ik een jaar moeten sparen, om voor elk van mijn kinderen een bril te kunnen kopen. Dat zou toch niet mogen?»
Jaren heeft Daisy niets voor zichzelf kunnen kopen. «De kinderen komen altijd op de eerste plaats, dat is logisch», zegt ze. Als Daisy gaat winkelen, maakt ze vooraf verschillende selecties van welke winkels en producten het goedkoopst zijn. «Vroeger was er geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om op prijzen te letten, maar nu is het een gewoonte.»
Daisy heeft vaak last van vermoeidheid, want altijd op je geld moeten letten en bang zijn dat er een grote rekening binnenkomt, is niet bepaald rustgevend. Ze is al vaak naar verschillende hulpinstanties geweest, maar kreeg nooit concrete antwoorden. «Mijn ervaring is dat ze je steeds doorverwijzen, ofwel komen ze af met verschillende voorwaarden. Als je aan negen van de tien voorwaarden voldoet, krijg je geen hulp. Op school is een negen op tien heel goed, terwijl dat in het echte leven niet voldoende is. Dat is toch raar?
Mensen vragen zich af waarom Daisy dan geen leuke, kosteloze dag probeert te organiseren voor haar kinderen. «Het kost me zoveel energie om steeds te horen dat ik geen hulp kan krijgen, met als resultaat dat mijn kinderen op het einde van de dag voor een scherm zitten. Helaas.»
Taboe
«Armoede is een muur van onbegrip, velen snappen niet dat het meer is dan een tekort aan geld. Er zijn zoveel gevolgen waar de helft van de mensheid niet bij stilstaat. En aan die gevolgen ga je kapot.»
Daisy kreeg ooit een opmerking die ze nooit zal vergeten. «De persoon die me dat zei, was iemand die werkte met mensen in armoede. Ze begreep niet dat wanneer ze een extraatje geven aan de mensen met financiële problemen, ze dat extraatje onmiddellijk uitgeven. Maar het is de enige keer dat we iets kunnen uitgeven zonder stil te staan bij de gevolgen», legt Daisy uit.
Armoede is nog steeds een taboe. Dat weet iedereen, ook Daisy. Daarom durven heel wat mensen in zo'n situatie er niet voor uitkomen. «We hebben allemaal te maken met vooroordelen. Zoals: Het zit tussen je oren, je hebt het zelf gezocht, je moet maar meer werken of beter je best doen.' Maar er is niemand die ervoor kiest om arm te zijn. Niemand.»
Over de auteur
Naam: Marie Reynaert
Leeftijd: 20 jaar
Woonplaats: Lauwe
Studies: Journalistiek aan Thomas More in Mechelen