Na een onderzoek, 10 jaar geleden, vertelden dokters aan de 34-jarige Andriadi Putra dat hij geboren werd met neurofibromatose, een neurologische aandoening die gekenmerkt wordt door de ongeremde groei van tumoren, die zowel op de huid en dieper in het lichaam zitten.
Geen werk en geen hobbies
De tumoren van Andriadi worden dus steeds groter, de grootste hangt zelfs vast aan zijn gezicht. Maar zijn familie beschikt niet over genoeg middelen om de tumoren weg te laten halen, dus de Indonesiër is verplicht om ze met zich mee te slepen. Hierdoor heeft hij moeite met stappen en ademhalen en vindt hij geen werk.
Alleen al enkele stappen zetten van mijn slaapkamer naar de badkamer is bijzonder vermoeiend, zegt de jongeman. Ik kan ook geen werk meer vinden omdat de tumoren maar blijven groeien. Ik heb zelfs geen hobbies. Het enige wat ik kan doen is spelletjes spelen op mijn telefoon. Dat maakt me tenminste blij.
Als ouders staan we machteloos, zegt vader Ismed. We kunnen alleen maar voorzien in zijn dagelijkse behoeften en steunen hem. We kunnen niets anders doen.
"Bidden en accepteren"
De tumoren wegen niet alleen fysiek zwaar, ook mentaal zit Andriadi er helemaal onderdoor. Wanneer ik over straat loop, zie ik de mensen gewoon naar me kijken. Mijn zelfvertrouwen is maar de helft van wat het ooit is geweest. Maar ik probeer mijn aandoening wel te accepteren. In het begin was ik wanhopig en teleurgesteld omdat ik mijn leven vergeleek met dat van anderen, maar sinds kort is mijn glas terug halfvol. Misschien is mijn aandoening wel een geschenk van Allah? Ik moet gewoon geduldig zijn en bidden. Ik denk dat mijn toekomst er rooskleurig uitziet en ik wil mijn ouders en familie gelukkig maken, besluit Andriadi.