Onze voorouders moesten vertrouwen op iets veel natuurlijker om hun zwangerschap vast te stellen: Afrikaanse klauwkikkers. Nee, dat is geen typfout - tussen de jaren 1930 en de jaren 1960 bestond de meest verspreide zwangerschapstest in Europa en de VS uit het injecteren van de urine van mogelijk zwangere mensen in de dorsale lymfezak van een arme nietsvermoedende kikker.
Wetenschap of hekserij?
Het klinkt als hekserij, maar het is eigenlijk gebaseerd op vrijwel dezelfde wetenschap als de huidige zwangerschapstests voor thuisgebruik. Ongeveer een week na de bevruchting begint een zwanger lichaam een hormoon te produceren dat humaan choriongonadotrofine of hCG heet - het is afkomstig van de zich net ontwikkelende placenta, en het is er om de aanmaak van andere belangrijke zwangerschapshormonen zoals oestrogeen en progesteron op gang te brengen.
Ovuleren
Vroeger moesten we rekenen op de eigenschap van dit hormoon om de kikkers snel te laten ovuleren. Als dit gebeurde kon men vrij nauwkeurig bepalen of je zwanger was. Ging je naar een ziekenhuis in de jaren 40 of 50 en vroeg je om een zwangerschapstest, dan was de verloskundige/arts waarschijnlijk naar het kikkerkamp gegaan - nee, dat is geen grap; deze amfibietesters waren zo alomtegenwoordig en onvervangbaar dat veel ziekenhuizen de beestjes ter plaatse hielden - om je urine in een zakje op de rug van een van de kwakers te injecteren.