Veel mensen dromen ervan om hun boeltje te pakken en op wereldreis te vertrekken. Wij, Camila en Seba, trokken onze stoute schoenen aan en nemen jou graag mee. Onze avonturen kan je wekelijks volgen in Metro.
Par marketing
A Transpantaneira
We beginnen aan onze tocht op de legendarische Transpantaneira, een onverharde weg die de Pantanal - 's werelds grootste moerasgebied - met de buitenwereld verbindt. Vanaf de eerste kilometers kunnen we ons maar moeilijk concentreren op het rijden. Pantanal beschikt over het rijkste fauna- en flora-ecosysteem ter wereld en dat heeft een erg verstorend effect op ons. Een familie capibara's ('s werelds grootste knaagdieren) geeft ons een gezellige ontvangst terwijl kuddes jabiroes (lokale ooievaars), haviken en zilverreigers boven ons hakkelend huurwagentje zweven. «Kijk, een kaaiman onder de brug - fotopauze!» Weldra zullen we leren dat er evenveel krokodillen in de Pantanal wonen als er Belgen op de aarde zijn. Ondertussen moeten we nog 140 kilometer afleggen, 120 brugjes oversteken en naar duizenden dieren kijken voordat we onze accommodatie in het Pantanal Jaguar Camp bereiken.
Hoe de man van Arte onze man is geworden
Seba hoorde voor het eerst over de Pantanal spreken in een documentaire op Arte. De gastheer en de gids van de Frans-Duitse tv-ploeg was toen Ailton Lara, een jonge sympathieke Braziliaan met een strohoed en een verbluffende kennis over zijn regio. Seba wist nog niet dat hij een paar jaar later Ailton persoonlijk zou leren kennen als zijn eigen gids. «Haha», zegt hij als hij Sebas' verhaal hoort. «Die Arte-hoed heb ik nog, maar het is wel lang geleden dat ik hem nog eens droeg. Ondertussen heb ik hier nog mensen van BBC, National Geographic en Netflix ontvangen. Ik ben trouwens vereerd dat die mensen me vertrouwen.» Televisie- en natuurliefhebbers gaan op bedevaart naar de Pantanal omdat ze er een aanzienlijke kans hebben om een jaguar aan te treffen. En Ailton schijnt de beste jaguarfluisteraar van heel de Pantanal te zijn.
De ontmoeting met de kat
Bijna het hele gebied van Pantanal (dat bijna even groot is als Engeland) is overspoeld tijdens het regenseizoen. Gedurende de droge periode (tussen mei en oktober) heeft de jaguar meer land ter beschikking en laat hij dus vaker de prachtige tekeningen op zijn vacht zien aan discrete toeschouwers. De kans om Amerika's grootse kat te ontmoeten is ook groter 's morgens vroeg. Om 6u30 neemt onze gids ons dus mee aan boord van zijn speedboot. «Hoop op het beste!», raadt hij ons aan. Op zo'n 35 kilometer van het kamp vertraagt hij de boot. «Hier heb je kaaimans in overvloed», legt Ailton uit. «Jaguars vinden ze een prima maaltijd en dagen hier dus regelmatig op. Net zoals tijgers zijn ze goeie zwemmers en kunnen ze zo'n kaaiman een fatale slag in het water toebrengen.» We kijken naar elkaar met een angstig gezicht. «Nee, ze vallen geen mensen aan», anticipeert de Braziliaan op ons onveiligheidsgevoel. «Je bent alleen in gevaar als je hun territorium betreedt.» We houden hem aan zijn woord. Hij heeft toch de ploeg van Planet Earth op dit eindeloos uitgestrekte water rondgeleid. Als de jaguars geen cameraman van BBC hebben opgeslokt, zullen ze hopelijk ook geen Metro-journalisten als maaltijd willen.
«Daar! Links van de boom!» De adrenaline stijgt opeens. We volgen de lijn aangegeven door Ailtons wijsvinger en onze ogen ontmoeten die van het majestueuze beest. We begroeten elkaar in stilte, maar kunnen nog niet geloven dat een jaguar naar ons staat te kijken. «We hebben geluk. Een jonge mama is ons tegemoet gekomen», geeft onze gids aan. De stille boot wordt intussen omcirkeld door zwermen dorstige muggen, maar ze slagen er niet in om dit plechtige moment te verstoren. De kat ziet er krachtig, fier en slim uit. Camila neemt er een foto van en mompelt een «wow». De jaguar heeft geen haast. We blijven elkaar nog een tijdje observeren totdat het dier ons een te saai spektakel vindt en in de struiken verdwijnt.
Nu verlaten we Brazilië om de Boliviaanse winter tegemoet te treden. Tot volgende week!
