Naar aanleiding van het verschijnen van Inherent Vice op dvd en blu-ray bespraken we vorige week al de carrière van hoofdrolspeler Joaquin Phoenix. Phoenix stond er niet alleen voor, maar maakte deel uit van een indrukwekkend acteursensemble waar ook zijn favoriete acteur, Josh Brolin toebehoort. Wij konden het dan ook niet laten om een interview met Brolin te brengen. In Inherent Vice vertolkte hij de rol van Christian Bigfoot Bjornsen, een smeris die niet mee is met zijn tijd en afkeer heeft van hippies.
Jouw vertolking van Bigfoot is een genot om te bekijken. Wat voegde jij nog toe aan het karakter?
Het was ook een genot om te doen. Wat voegde ik toe? Ik zou het niet weten. Wanneer ik met Paul (Thomas Anderson, de regisseur) het boek en het script analyseerde, zag ik hoe hij de toon van het boek naar de film bracht. Zijn visie van Bigfoot, als een tegenstander, werd toen ook duidelijk. Bigfoot is zo afwijkend en onbuigbaar in zijn omgang met dit nieuwe tijdperk. Hij is helemaal niet mee met zijn tijd, maar ziet zichzelf wel als een soort held. De werkelijkheid is echter het tegenovergestelde als je ziet hoe hij ontkracht wordt door zijn vrouw.
Bigfoot is een constante tegenstelling. Hij wil wanhopig van belang zijn, maar tegelijkertijd ook niet. Het veroorzaakt woede-uitbarstingen die je kan vergelijken met die van een kind dat geen snoepje krijgt in de supermarkt. Na verloop van tijd begin je steeds meer gelijkaardige parallellen te trekken. Hoe voelt dit aan? Waar heb ik dit gedrag al eerder gezien? Heb ik ooit al gelijkaardige agenten ontmoet?
Dat is nog maar het minste. Ben ik ooit al zo'n kinderen tegengekomen? Absoluut. En hoe gedraagt Bigfoot zich zonder toezicht? De enige tekenen van intelligentie die hij vertoont, komen wanneer hij zich als een pestkop opstelt, wanneer hij zegt Ze is weg. Wat betekent dat?' Dat is het enige beetje macht dat hij kan vinden en daar maakt hij gretig gebruik van. Als hij macht kan vinden, maakt hij daar misbruik van. Hij weet niet hoe hij ermee moet omgaan omdat hij een groot kind is. Ik wil niet minachtend doen tegenover kinderen, maar Bigfoot is als het kind in de supermarkt dat zegt: Ik hou van suiker en wil meer snoep. Waarom lopen we voorbij het rek met de snoepjes? Wij zijn toch in de winkel om dingen te kopen waarvan we houden?' Dat is de mentaliteit van Bigfoot.
Dus je hebt je wel geamuseerd?
Ik heb me uiteindelijk wel vermaakt. Tijdens de scènes heb je niet per se plezier maar wanneer alles in het plaatje past, wie Bigfoot is, wat de film wordt, wat het materiaal van Pynchon is en hoe je het interpreteert, vanaf dan wordt het echt leuk.
Ik heb in genoeg films meegespeeld waarbij ik me amuseerde en nadien dacht Wat is er gebeurd?' en dat is niet leuk. Toen ik Inherent Vice bekeek dacht ik De toon van de film is gekozen op basis van wat wij gedaan hebben. Dat is interessant!' We hebben erg veel werk verricht en een heleboel verschillende versies gerealiseerd. Soms overdreven we sterk, maar dat werkt niet in de realiteit van de film. Wat je ziet is een gematigde versie van wat we gedaan hebben.
Hoe was het om samen te werken met Joaquin Phoenix? Jullie verstandhouding op het scherm lijkt fantastisch.
Het was geweldig. We sloten naadloos op elkaar aan. Ik weet niet of het aan het bronmateriaal lag, maar het leek alsof er geen grenzen waren en dat beviel met wel. Er heerste steeds een soort elektriciteit op de set. Zelfs als we niets aan het doen waren, kon je het voelen en dat was schitterend. Je wist niet of het altijd geschikt was voor de film maar het was wel een heerlijke sfeer.
Er is een bijzonder grappig moment met jou en Phoenix wanneer Bigfoot Doc optilt en voorbij de wagen probeert te lopen. Was dat een spontaan moment?
Yeah, dat was onze eerste scène en alles ging volledig vanzelf. Op die dag hadden we ook een scène met veel dialoog waarin we uiteindelijk geen woord gezegd hebben. Paul zei op een gegeven moment: Waarom beelden jullie elke regel niet dansend uit? Als je een regel tekst hebt, moet je die regel al dansend uitvoeren en dan wil ik dat Bigfoot het gedrag van Doc weerspiegelt.' Het klinkt belachelijk maar dat bracht ons naar een andere plaats, wat ons dan weer naar een andere plaats bracht om uiteindelijk te komen tot wat je op het scherm ziet, wat ik perfect vond.
Hoe werkte Paul met je samen om tot de essentie van Bigfoot te komen?
Ik zou mezelf nooit op één lijn stellen met Paul, maar er was een zeker verwantschap tussen onze interesses, passies en al dat gedoe. Dus we konden veel praten, zaken analyseren en op de proppen komen met nieuwe ideeën. Vaak zaten we naast elkaar naar onze schoenen te kijken, terwijl we brainstormden. Veel van de ideeën pasten niet in het plaatje, maar sommige waren een schot in de roos. Joaquin kwam dan vaak nog als een duivel uit een doosje en deed dingen die varieerden van fantastisch tot geschift of zeer emotioneel.
Het was dus geweldig. Ik weet zelfs niet hoe ik het anders zou moeten omschrijven. Het had zijn momenten, maar het draaide erom dat we het menselijk hielden. De grenzen vervaagden maar het moest altijd menselijk gehouden worden. Je veranderde soms plotseling van koers, maar je hield je altijd vast aan het hart van de relatie. En het draait het ook om verwantschap. Wat ik bedoel, is dat Bigfoot duidelijk een betere relatie heeft met Doc dan met zijn vrouw.
