Door Camille Goret?
Het leek een geschift project. Jobs en appartement opzeggen, en gewoon vertrekken. De enige zekerheid? Niet weten wat morgen brengt. Alice en haar levenspartner Andoni namen het risico en doken in het onbekende. We zijn vertrokken in 2004. We hadden al vrij veel gereisd met de rugzak, maar altijd met een retourdatum in het achterhoofd. Deze keer ging het eerst richting Nederland en vandaar naar Berlijn. Het was zo leuk om verder te blijven reizen! Oost-Europa, Turkije, Zuid-Azië tot in Japan. Daar sprongen we op een vrachtschip richting Canada, Verenigde Staten en uiteindelijk Québec. En toen zijn we even terug naar België gekomen omdat ik moest bevallen.
Wat het einde van de reis had kunnen zijn, is uiteindelijk niet meer dan een pauze. De kleine Maïa wordt geboren en haar ouders voelen het snel weer kriebelen om hun anker te lichten. Maar tijdens die Belgische tussenstop begint Alice te beseffen dat vrienden en familie zich zorgen maken. Iedereen had het over de risico's: diefstal, slecht weer Alleen stond die angst mijlenver af van wat wij onderweg ervaren hadden. Er waren nooit problemen, en we werden heel vaak bij de mensen thuis uitgenodigd! Hoe het ook zij, het pas uitgebreide gezinnetje vertrekt weer. Maar deze keer zouden ze een documentaire maken, om te tonen hoe sereen hun reis wel verliep.
OVERAL WELKOM
Alles verliep vlekkeloos. Vooral in ons hoofd, lacht Alice. Omdat we niet vastgepind waren op een retourdatum, genoten we de absolute vrijheid van niet te weten wat we de komende tien minuten gingen doen. Alice rakelt geweldige ontmoetingen op, maar kan er moeilijk een favoriet uitkiezen. Misschien wel die Amerikaan die we ontmoetten in South Carolina. Hij nodigde ons uit bij hem thuis. De volgende dag leende hij ons een kajak om op verkenning te gaan in de streek. Daarna moest hij zelf vertrekken, maar hij gaf ons de sleutels van zijn huis. We mochten die gewoon weer onder een steen leggen als we verder wilden reizen.
Of de Turkse vrouw die ze leren kennen in Antalya, enkele dagen nadat haar man haar had laten zitten en ervan door was met al haar geld en bezittingen. We hebben drie weken bij haar gelogeerd. Er kwamen elke dag familie en vrienden op bezoek, het was daar echt feest! Toen hebben we begrepen dat we mensen helpen even te ontsnappen aan hun dagelijkse sleur.
HET IS EEN BROERTJE!
Sinds de geboorte van hun eerste spruit waren ?Alice en Andoni dus weer onderweg. Naar Frankrijk, Spanje en Marokko. En van daaruit het vliegtuig op richting Venezuela. Toen we in Caracas aankwamen, ontdekte ik dat ik weer zwanger was, glimlacht Alice. Maïa kreeg er enkele maanden later in Bolivia een broertje bij, Unai. Het gezinnetje nestelt zich vijf maanden lang in een huis. Ver van alles, zonder gsm of internet. We waren echt gelukkig, zegt Alice.
Maar de lokroep van het avontuur wordt weer te sterk. Wanneer Unai tien weken oud is, trekt het gezin weer verder op avontuur. De twee kinderen doorkruisen in hun aanhangwagentje nog Nieuw-Zeeland, Japan en Iran. In 2013 zijn ze eindelijk weer thuis. Voor de kleine Maïa is het de eerste keer dat ze naar school gaat. Ze is niet naar de kleuterschool geweest. Maar tijdens onze reizen is ze meer dan genoeg gestimuleerd: de dieren, de wegwijzers, de verschillen tussen de huizen in al die landen, vuur maken We waren altijd samen en de kinderen waren dol op elk moment.
Bekijk de film op explorationdumonde.be?
