Voor een opdracht moest de 19-jarige Gwen Bogaert een blog opstellen en er tweemaal per week iets op posten. De jongedame besloot van de gelegenheid gebruik te maken en zocht naar een idee waar ze zelf ook iets aan had. Het resultaat: 'Train Talks'. "Ik wou leren babbelen met mensen en mijn verlegenheid overtreffen", legt ze uit aan Metro. "Het was een ideale verplichting naar mezelf toe."
Elke week kreeg ze verschillende verhalen te horen. "Iedereen had wel een zot verhaal te vertellen. Ik was vooral verwonderd door de snelheid waarop mensen persoonlijk werden. Ze vertelden me heel emotionele verhalen, bijvoorbeeld over iemand die overleden was."
Voldoening
Hoe ze het doet? Spontaan naar iemand stappen die er aanspreekbaar uitziet en eerst eens vriendelijk glimlachen. "Als ze meteen vriendelijk teruglachen, is het goed, maar als ze zuchten dan weet ik ook hoe het zit en vraag ik gewoon wat de volgende halte is", lacht het meisje.
Zo lopen niet alle gesprekken even vlot. "Een jongeman antwoordde op al mijn vragen met één woord, ik kon er niet meer uit krijgen dan dat." In zo'n gevallen verplaatst Gwen zich gewoon van wagon. "Afstappen doe ik niet, dan moet ik zelf weer een uur wachten op de volgende trein."
De opdracht heeft ze vorige week moeten indienen. Of ze haar treingesprekken verder zal zetten, is niet zeker. "Ik heb er niet direct behoefte aan, maar het was zeker een positieve ervaring. Ik zou het sowieso aanraden aan mensen om te doen. Het lijkt misschien wat eng, maar ik heb er veel voldoening en aangename ervaringen uitgehaald." En of haar schroom om mensen nu verdwenen is? "Natuurlijk niet! Er is nog werk aan de winkel", besluit ze al lachend.