Stef Bos is een zoeker, beseffend dat een rechte baan enkel bestaansrecht heeft via de talrijke zijwegen die eraan vasthangen. Bos is een mens in ontwikkeling, een open geest verlangend naar uiteenlopende impulsen die samen een verhaal kunnen schrijven. Samen met de nieuwe plaat is er ook het boek Mijn onmacht woont in woorden', een verzameling teksten met bijbehorende info die een mooi beeld geeft van de weg die hij heeft afgelegd van Is dit nu later? (1991) tot nu.
Stef Bos: «Ik wist al snel dat je zo'n 25 jaar alleen maar kan vieren met iets nieuws. In mijn geval dus een plaat en een boek. De plaat staat volledig in het teken van vooruitzien en aftasten wat de toekomst nog in petto heeft. Zo probeer ik te achterhalen hoe ik vanuit die ervaring nieuwe wegen kan inslaan.»
Je bent nu vrijer dan ooit, zo blijkt uit je muziek en woorden. De speeltuin wordt steeds groter, maar je weet wel beter welke speeltuigen iets aan de muziek toevoegen.
«Dat is het mooie van ouder worden: je leert beter om bepaalde zaken los te laten. Je hoeft niet de plaat van het jaar te maken, wel een plaat. Je moet een organische flow opzoeken die zich buiten het speelveld van een verlammend perfectionisme afspeelt. Anders zit je al snel tien jaar aan iets te schaven en verlies je alle focus.»
Zoeken we niet beter het volmaakte in het onvolmaakte?
«Dat is volgens mij de perfectie. Ik werk al jarenlang met dezelfde muzikanten. De mix van Vlamingen en Nederlanders is een zegen voor mij. We komen samen, we repeteren en na enkele dagen hebben we een voorstelling in handen. Ik was vorig jaar maandenlang op reis en had dus voldoende tijd om met frisse ideeën terug naar de repetitieruimte te keren. Die ideeën leg je dan voor aan mensen die je vertrouwt en kent. Zo blijft het voor mezelf een zeer boeiende ontdekkingstocht om mijn carrière van 25 jaar beter te bevatten.»
Hoe kreeg Een sprong in de tijd' dan een vaste vorm?
«Door met mijn muzikanten aan de keukentafel te praten, drinken en eten en de verschillen tussen ons te vieren. Dit is een heel andere plaat dan Mooie waanzinnige wereld' drie jaar geleden. Daar zit een heel wereldbeeld in dat tot stand kwam door veel naar buiten te kijken. Een sprong in de tijd' is veel persoonlijker. Samen met een aantal gelijkgestemde zielen ben ik dichter bij de kern gekomen. Ik voel me ook meer en meer een groepsmens.»
Waarin dan weer de kunst van loslaten schuilt.
«Het is pas wanneer je onzeker bent over je eigen materiaal dat je het niet kan of wil delen met anderen. Net zoals het onzeker zijn over je eigen cultuur inhoudt dat je een vreemde cultuur als een bedreiging ervaart. Je projecteert dan je eigen problemen op een ander. En dat is tot op zekere hoogte normaal. Alleen moet je durven onder ogen zien wat op zo'n moment je eigen aandeel in het probleem is. En ik heb dan het geluk dat ik mijn muziek als een helende factor kan aanspreken.»
Dirk Fryns
Stef Bos speelt op 26/01 in de AB te Brussel.