Wat is het beste concert dat je ooit live gezien hebt?
Bert Ostyn: «Er schieten er mij twee te binnen. Ik herinner me Polysics uit Japan in de Charlatan in Gent, ondertussen zo'n tien jaar geleden: geflipte Japanse punkelektrorock. En Jack White in Vorst Nationaal: perfect gestileerde rockshow.»
Wat is het minste concert dat je ooit gespeeld hebt?
«We hebben al een paar keer een concert vroegtijdig moeten afbreken wegens overvloedige regen, en dan bedoel ik regen op het podium. Het gevaar op elektrocutie is dan reëel. Toen we tijdens zo'n regenconcert besloten om nog een liedje te spelen als afsluiter van onze ingekorte set, viel plots de stroom uit. Altijd jammer.»
Wat is je meest bizarre herinnering aan een muziekoptreden?
«Die keer toen ik met mijn vorige band Tao Tse Tse van het podium op een bluesfestival werd geroepen door de organisator, na tien minuten in de set. Omdat we geen blues speelden. We hebben toen iets bluesy gespeeld en vreemd genoeg mochten we dan toch onze set afwerken. Na vijf minuten was de blues alweer verdwenen, maar de man liet toch maar begaan.»
Wat mis je het meest aan het podiumleven?
«Alles! De adrenaline, de samenhorigheid, de blije gezichten, de muziek, de sfeer. En het betaalde niet slecht » (lacht)
Wat zijn voor jou de hoofdingrediënten van het ideale concert'?
«Wanneer alles samenkomt en iedereen in het moment zit; band, publiek, zaalmedewerkers. Misschien romantiseer ik nu een beetje, maar in mijn herinnering was dat toch zo. Zeker als de zaal stampvol zit, weet je nog?»
Quentin Soenens