1974... De broertjes Russell en Ron Mael spelen hun eerste grote hit This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us' op het BBC popwalhalla Top Of The Pops'. Muzikaal is het een mix tussen glamrock en nichterige disco. Zanger Russell lijkt net weggelopen uit Oscar Wilde's Dorian Gray' terwijl Ron stokstijf en grijnzend achter zijn keyboard zit. Het meest opvallende is echter dat zwarte snorretje. John Lennon laat even daarna aan de buitenwereld weten dat hij een jonge Hitler op het podium heeft gezien. Om maar te zeggen dat Sparks de entree door de grote poppoort bijzonder goed doordacht had. Ondertussen is Russell er 68 en telt Ron er nog vier jaar bij. Het duo ziet er nog steeds bijzonder patent uit, heeft een hoge aaibaarheidsfactor en vindt het heerlijk om weer even de wereld rond te trekken ter promo van het heerlijk geschifte Hippopotamus'.
Heren, nu ik jullie hier zie zitten kan ik alleen maar besluiten dat zeventig de nieuwe veertig is.
Ron: «Erg attent van jou en eerlijk gezegd bruist onze geest nog van de nodige energie om weer even in het gebruikelijk popcircus te stappen. Toegegeven, we moeten het wat rustiger aan doen maar eens we op het podium staan lijkt het wel of de tijd heeft stilgestaan. Ik geniet er nog elke moment van.»
Het valt me trouwens hoe Hippopotamus' uitblinkt in muzikale diversiteit. En wat een speelplezier!
Russell: «Wanneer je je drieëntwintigste plaat uitbrengt, sta je natuurlijk voor een uitdaging om jezelf weer te overtreffen. Het zou zonde zijn om dan op automatische piloot terug te vallen. Vitaliteit, speelsheid, verwondering... die zaken blijven ondanks onze leeftijd van levensbelang. Ron is echt maandenlang in de studio aan de songs blijven sleutelen. De juiste woorden, de juiste beat, de juiste noot... Elk detail moet kloppen en aangezien we een eigen studio hebben, is er niemand die over je schouders meekijkt met een chronometer in de hand. Je kan je publiek of fans niet voor de gek houden en daar zijn we ons zeer bewust van.»
Dat die inzet en geestesgesteldheid gewaardeerd wordt, blijkt uit het enthousiasme van het Schotse Franz Ferdinand toen jullie samen als Franz Ferdinand Sparks twee jaar geleden een goed onthaald album uitbrachten. Het bewijst ook dat jullie invloed hebben op jongere bands.
Ron: «Wat was het heerlijk om samen songs te schrijven als Piss Off' of Collaborations Don't Work' en die live te brengen. Beide bands kregen door die samenwerking een sterk vitamineshot waarvan de bijwerkingen nog lang niet uitgedoofd zijn. En het publiek vond het heerlijk. Geen wonder dat er heel wat aanvragen kwamen voor een vervolg, maar niemand ziet het echt zitten. Eén keer goed knallen, een herhaling zou het verknallen.»
Toen jullie het eenentwintigste album Exotic Creatures Of The Deep' uitbrachten in 2008 mocht er blijkbaar gestunt worden. Wie zijn idee was het om eerst de vorige twintig albums live te brengen vooraleer de exotische beesten uit de schaduw mochten treden? Volgens jullie archief waren dat 250 songs, goed voor 4.825.373 noten... Pardon?
Russell: «Het idee kwam van een vriend tijdens een zotte avond. Zelf zouden we zo'n waanzinnig plan nooit bedenken, (lachend) al zijn we zeker niet vies van een onconventioneel idee. Maar het was er zo ver over dat we het meteen briljant vonden. En zo brachten we twintig avonden lang in de Londense Islington Academy elke avond een album. Een organisatorische nachtmerrie en mentaal ook niet bepaald een lachertje. 's Avonds uitgeput in je bed en 's morgens vroeg op om het volgende album weer onder de knie te krijgen. Maar toen we de nieuwe plaat op 13 juni speelden in de Sheperd's Bush Empire hadden we een volle zaal en heel wat media-aandacht. Maar ook dat briljante idee is maar goed voor één keer.»
Jullie genen zijn verwekt en uitgebroed' in Los Angeles, terwijl ik de indruk heb dat Sparks eigenlijk een zeer Europees getinte band is. Het zou me niet verwonderen dat de gemiddelde Amerikaan geen boodschap heeft aan dubbele bodems, surrealistische teksten met weinig houvast en een muzikale veelzijdigheid.
Russell: «Het klopt dat we altijd beter begrepen zijn in landen als Engeland, Duitsland en natuurlijk ook België. Er wordt bij jullie veel minder in hokjes gedacht. Wanneer we bijvoorbeeld in Brussel spelen, zie je in de zaal evengoed een volbloed rocker als een zakenman of een funky moeder met kroost. En zo hebben we het graag.»
Ron, waar blijf je de inspiratie halen om je tekstueel onder te dompelen in saaie seks (Missionary Position'), Ikea-handleidingen (Swedish Design') of een bijna perfect liefdesverhaal (I Wish You were Fun')?
Ron: (lachend) «Altijd je oren en ogen openhouden, want in de meest banale handelingen of zinnen schuilt er wel een opmerkelijk verhaal. En door de jaren hebben we een eigen universum met eigen wetten gecreëerd. We weten wat er reilt en zeilt in de wereld en daar word je niet vrolijk van. Sparks biedt de mogelijkheid om daaraan te ontsnappen zonder je hersens uit te schakelen. Vergelijk het met een exclusieve nachtclub waarin je enkel binnen mag door de juiste handdruk en waarbinnen eigen wetten en normen gelden. Wel, wie ons de hand wil schudden, is meer dan welkom en we zorgen sowieso voor vertier.»
Ik heb je nog als elfjarige gezien op Top Of The Pops,' Ron. Ik was er toen van overtuigd dat je een psychopaat was die enkel buiten mocht om even naast zijn broer op een podium te staan.
Ron: «Kon je toen niet zien dat er ook af en toe een lachje verscheen? Het was mijn kleine vorm van rebellie. Gevaarlijk aan de buitenkant maar binnenin een watje dat zelfs nog zou huilen om de dode goudvis van een vriend. (lachend) Lucht dit enigszins op, of blijft het een trauma?»
Dirk Fryns
Sparks speelt op 07/06 in de Arenbergschouwburg in Antwerpen.