Hoe was het om op één van de grootste festivals ter wereld te spelen?
Gert Beazar: "Kippenvel! Als je thuis zo lang aan je muziek hebt gewerkt, dan doet het wel deugd om van zo'n achtduizend man bevestiging te krijgen onder de Californische zon." (lacht)
Maxim Helincks: "Het podium was veel groter dan we gewend zijn, maar we zijn even dicht bij elkaar gekropen als anders om goed met elkaar te kunnen communiceren. Dat is nodig omdat we met akoestische instrumenten optreden. Voor het publiek was het best verrassend om plots gasten met gitaren en blaasinstrumenten te zien op een podium waar het hele weekend dj's spelen. Bovendien ligt ons tempo lager dan de gemiddelde dj, dus moet het publiek altijd een beetje wennen voor het in een soort trance kan geraken."
Beazar: "De idyllische omgeving van het festival speelde natuurlijk ook in ons voordeel. Coachella ligt in een vallei met palmbomen, tegen de achtergrond van besneeuwde bergtoppen. Heel inspirerend!"
Zijn jullie Ariana Grande of Billie Eilish tegen het lijf gelopen in de backstage?
Helincks: "De backstage van het hoofdpodium lag helemaal aan de andere kant van het festival. Dat vonden we net iets te ver." (lacht)
Beazar: "Veel mensen beschouwen Coachella als het festival der festivals, maar de sfeer is er veel minder à l'aise dan in België. Om een pintje te bestellen moet je naar een afgebakende zone gaan waar je leeftijd gecontroleerd wordt en waar je dan ter plekke je drankje moet leegdrinken. Dat doet best afbreuk aan de ervaring."
Helincks: "Het vrijheidsgevoel op Belgische festivals is niet makkelijk te evenaren. Pukkelpop, Werchter, Dour: ze hebben stuk voor stuk evenveel wereldklasse als Coachella."
Alleen vergeten de Belgische festivalprogrammatoren jullie te booken.
Helincks: "Noteer maar dat ik al heel lang eens wil spelen op Werchter." (lacht)
Beazar: "Geef mij maar Dour! Maar we mogen niet klagen: deze zomer staan we op Paradise City Festival, WECANDANCE en Extrema Outdoor. Die festivals zijn sowieso meer elektronisch minded dan de grote kleppers."
Helincks: "Wij zijn eigenlijk meer doorgebroken in het buitenland dankzij het internet. In Turkije hebben bijvoorbeeld heel veel fans ons ontdekt via Soundcloud. Op sommige festivals daar grijpen ze naar onze armen. We hebben ons echt al een paar keer als The Beatles gevoeld." (lacht)
Beazar: "In India staan mensen dan weer in een rij van wel dertig meter lang braaf aan te schuiven om met ons op de foto te staan. Echt crazy."
In jullie muziek weerklinkt wel een Oosterse vibe.
Helincks: "Onze vele tours in Azië hebben ongetwijfeld een invloed gehad op onze sound. Onderweg pik je altijd dingen van andere culturen op. Zo zaten we een tijdje geleden rond een kampvuur in Mexico, waar we gespeeld hadden op een festival in de jungle. Gert heeft toen een opname gemaakt van een sjamaan die tonen blies op een schelp. Die opname heeft hij in een sample gegoten die dan in één van onze nummers is beland."
Beazar: "Onze smaak is voortdurend in ontwikkeling, maar voor mij dekt de term organic house' nog altijd de lading. Stavroz brengt elektronische muziek, maar altijd gespeeld met akoestische instrumenten zoals gitaren, saxofoons en trompetten."
Botste het ook al eens met die nieuwe culturen?
Beazar: "Een tijdje geleden gingen we normaal gezien een show spelen in Iran. Van de festivalorganistie kregen we toen een brief met een hele lijst podiumaanwijzingen: geen tank tops, geen korte broeken, en bij voorkeur niet zingen tenzij je neuriet of klinkers zingt."
Helincks: "Ondanks die strenge voorschriften keken we er erg naar uit om naar Iran te reizen. Maar toen besloot president Trump om een of andere belangrijke deal met Iran af te blazen, waardoor wij het risico liepen om ons werkvisum, en bijgevolg onze mogelijkheid tot optreden in Amerika, te verliezen."
Beazar: "Als de politieke situatie weer verbetert, hopen we er alsnog naartoe te gaan. Fans uit Iran die nu in de Verenigde Staten wonen vertellen ons dat mensen daar zelfs via illegale websites luisteren naar onze muziek. Maf toch?"
Charlotte Lara de Cort