De Ierse Lisa Hannigan, IJslandse Emiliani Torrini, Braziliaanse Cibelle, Amerikaan Howe Gelb en Zweedse Sumie Nagano zijn al eerder onder handen' genomen door The Colorist Orchestra-bezielers Aarich Jespers en Kobe Proesmans, twee heren die hun ritmisch vernuft zowel solo als in dienst van o.a. Zita Swoon, Kizz My Jazz of El Tattoo Del Tigre door de jaren heen verfijnd hebben. Met The Colorist Orchestra re-arrangeren' ze songs van een specifieke artiest waar ze voldoende affiniteit voor voelen en die hen muzikaal kan uitdagen. Dat de keuze nu op Gabriel Rios is gevallen, is verre van vreemd. Rios is een muzikale wereldburger laverend tussen Puerto Rico, Gent, New York en Amsterdam en in het bezit van een uitgesproken liefde voor ritmiek en karakteristieke songs.
'Gefundeness fressen' denk ik meteen met Gabriel Rios als jullie nieuwe gast.
Aarich: "Kobe en ik kennen Gabriel al een hele tijd en hij is ook vaak naar onze concerten komen kijken. Steeds met een gezond kritisch luisterend oor en bruikbare, constructieve feedback. Op een gegeven moment kwam het ter sprake dat het mooi zou zijn om eens samen te werken binnen het Colorist-gegeven. Dat idee is een tijd op de plank blijven liggen maar eens de agenda's het toelieten, namen we deze koe maar al te graag bij de horens."
Kobe: "Ik heb al vaak met Gabriel gespeeld en weet hoe nauwgezet hij te werk gaat. En ook hoe kritisch hij staat tegenover elke noot die hij speelt of elk woord dat hij zingt. Voeg daar een zeer sterke en gedreven werkethiek aan toe en je hebt de basis voor een samenwerking. We zijn altijd op zoek naar interessante kruisbestuivingen maar de puzzel moet passen."
Klopt het dat Rios de eerste 'binnenlandse' artiest is die jullie herwerken?
Aarich: "Juist! En bovendien ook iemand die we al goed kennen. Daarvoor waren het een soort nobele onbekenden die we alleen maar via hun muziek konden inschatten. We hebben ondertussen al gerepeteerd en je merkt dat dit een zeer bijzondere samenwerking zal worden. Gabriel is ook veel mondiger en opener naar wat we kunnen doen. Hij haalt ons meer dan ooit uit onze comfortzone en wil ook mee aan het roer staan."
Kobe: "Een groot verschil met bijvoorbeeld Emiliani Torrini die ons een soort carte blanche' gaf en zich gewillig liet verrassen door onze arrangementen. Of gewoon afspreken met Lisa Hannigan om in Brussel enkele uren naar de songs te luisteren. Niet simpel maar zo'n praktische problemen zijn hier van de baan. We kunnen daardoor ook intenser werken en meer experimenteren."
Gabriel, jij bent een fan van het eerste uur, niet?
Gabriel: "Absoluut. Buiten Cibelle heb ik ze allemaal gezien en telkens weer werd ik van mijn sokken geblazen. The Colorist Orchestra creëert voor elke artiest een zeer eigen wereld die intrigeert omdat je er geen vat op kan krijgen. Wanneer je bijvoorbeeld denkt een zekere structuur gevonden te hebben, slaat het steevast een andere richting uit en zo word je voortdurend verrast."
Solo heb ik de indruk dat je je werk steeds meer afkolft om de smaak te versterken, terwijl je hier onderdeel wordt van een groter geheel.
Gabriel: "Je hebt een punt. Vaak zie je groepen of ensembles met nog meer mensen werken omdat het op een gegeven moment in hun carrière een logische stap lijkt. Er is een grote achterban die voor goed gevulde zalen zorgt, financieel kan het even en dan mogen de grote middelen ingezet worden. Ik heb ook privé- of bedrijfsconcerten gedaan met een groot orkest en dat is best leuk. Maar je vraagt je dan af of het echt nodig is dat je al die blazers, strijkers en percussie moet horen. De gedachte van 'we kunnen het doen en hebben de middelen dus doen we het maar' stoort me dan een beetje."
Terwijl de arrangementen bij The Colorist Orchestra net zeer afgemeten zijn en elk instrument een wezenlijke bijdrage vervult.
Gabriel: "Klopt. Ik speel nu vooral solo en daarvoor enkel met contrabas en cello. Het is mijn zoektocht naar de essentie van mijn songs en dat is al een zeer lange weg geweest. Maar met Kobe en Aarich voelt het net zeer goed aan om al die lagen op te bouwen. De klanken zijn abstract maar toch te vatten en het geheel klinkt zo avontuurlijk dat je er met plezier in wil verdwalen. Ik ben nieuwsgierig naar dat grotere geheel van instrumenten omdat er hier voldoende ruimte is voor elk instrument. En als je iets doet moet er een reden voor zijn, en die hoeft echt niet puur rationeel te zijn. We praten echt wel door over wat we willen doen. Hier heb ik nooit het gevoel dat de muziek over mijn hoofd zweeft."
Maar de song blijft wel steeds de basis van alles?
Gabriel: "Zonder goede songs lukt het niet. Wat ze bijvoorbeeld met Lisa Hannigan deden, vond ik zeer straf. Die bewerkingen klonken afslof ze recht uit haar ziel kwamen, hetzelfde voor Howe Gelb. Wanneer het klikt, ga je zonder meer naar een ander level. Ik weet ook niet waar het voor mijn songs zal eindigen, maar dat stoort me geen moment. We zullen zeker niet voor de hand liggende paden bewandelen en elkaar uitdagen."
Kobe: "We zijn meer dan ooit vragende partij om grondig met elkaar te communiceren en dat lukt nu beter dan ooit."
Aarich: "Ik herinner me nog dat we een blokfluit wilden op een van de songs van Lisa terwijl ze net voor we die wilden repeteren liet vallen dat ze blokfluit haatte. Maar we hebben haar toch kunnen overtuigen. Bij Gabriel weten we al beter waar hij al dan niet fan van is."
Gabriel: "Ik hou eigenlijk wel van blokfluit..."
Staat genoteerd heren en wordt ongetwijfeld vervolgd...
Dirk Fryns
The Colorist Orchestra feat. Gabriel Rios geeft op dinsdag 21/1 een try-out in de Mechelse Stadsschouwburg. Op 22/1 volgt een concert in de Ancienne Belgique. Daarna zijn Gent (Handelsbeurs), Antwerpen (De Singel), Hasselt (CC) en Roeselare (De Spil) aan de beurt.