Van zodra je de wei van Dessel oploopt, zie je dat Graspop in een andere dimensie zit. Normaal is er rond de middag op de eerste dag nog niet zoveel volk. Main Stage 1 loopt gezapig vol en de Marquee en Red Bull Metal Dome zijn nog halfleeg.
Maar deze vrijdag is anders. Voor de twee overdekte podia is het al drummen geblazen. De eerste uppercut van de dag komt uit Mongolië. The Hu, de eerste band uit dit land in de lange Graspop-geschiedenis, speelt folkmetal met een stevige dosis sjamanisme dat het publiek erg smaakt. Na elk nummer scanderen duizenden fans "Hu! Hu! Hu!". Een frustrerend concert ook, want tegelijkertijd blaast Whitechapel zijn genadeloze death metal de Marquee in en lijkt Eisbrecher op de Main Stage uit te groeien tot de waardige troonopvolger van Rammstein. Een naam om te onthouden.
Helaas kunnen we niet overal tegelijk zijn. We pikken een stevig graantje Hatebreed mee in volle zon, en spurten dan naar het Graspop-debuut van Crowbar. Kirk Windstein en zijn trawanten overspoelen de wei met hun loodzware, hypnotiserende grooves à la Pantera en Down. Nog voor het einde van de show moeten we alweer vertrekken om te gaan luisteren naar een van de monumenten van de Britse hardrockscene, Glenn Hughes (voormalig bassist van Deep Purple). Die pakt het publiek moeiteloos in met een cover van wat had je gedacht 'Smoke on the Water'.
Een freaky en vintage kabaal
De doom metal van Candlemass laat ons vrij koud. Maar dat betekent meer tijd om op Main Stage 2 te gaan kijken naar een Testament in bloedvorm. De founding fathers van de thrash metal samen met Metallica, Megadeth en Anthrax staan er na een carrière van 35 jaar nog altijd. Anthrax hebben we trouwens gemist, omdat we aan de grond genageld stonden tijdens het optreden van Carpenter Brut, de tweede uppercut van de dag. Dit Franse trio speelt heel freaky en vintage synthwave. Alsof Kavinsky en Justice een John Carpenter-film op amfetamines zouden maken, doordrenkt van teenage horror erotico-gore'-referenties. Fantastisch leuk concert!
Voor anciens was het uitkijken naar het legendarische Lynyrd Skynyrd, dat al sinds 1997 niet meer in België had gespeeld. Daarna was het de beurt aan de Vikingen van Amon Amarth, wiens drummer op een gigantisch helm met hoorns zit. Krijgersmuziek! Het contrast met Eagles of Death Metal kan niet groter zijn. Zanger Jesse Hugues toont vooral hoeveel hij van zichzelf houdt en dat hij graag hartjes maakt met zijn handen. Na de symfonische hoogdravendheid van Within Temptation is het tijd voor afgaand op het aantal T-shirts op de wei - de kers op de taart: het afscheidsconcert van Slayer. Bijna veertig jaar thrashgeschiedenis komt ten einde. Jammer, want de Californiërs hebben duidelijk nog altijd een erg zware voet. So long Tom Araya.
Pierre Jacobs