Lianne La Havas: «Ik heb eigenlijk nooit de indruk gehad dat er vijf jaar voorbijgegaan zijn. Het is in die periode allemaal heel snel gelopen. Ik heb op persoonlijk vlak veel meegemaakt, zat niet goed genoeg in mijn vel en vond de juiste woorden niet om me uit te drukken. Ik wou enkel verdwijnen, vooral om te ontsnappen aan de druk die mijn platenlabel me oplegde om een nieuw album te maken. En plots is het dan heel snel gegaan. Ik ben in oktober in de studio gedoken en in januari was Lianne La Havas' af.»
Over het algemeen geven artiesten hun eigen naam aan hun eerste album. Waarom vond je dit het ideale moment in je carrière om een gelijknamige plaat uit te brengen?
«Ik had dat effectief ook met mijn eerste album kunnen doen, maar ik wist toen niet dat ik ooit zin zou hebben om een van mijn platen die titel te geven. Toen ik de titels van de songs overliep, vond ik er geen enkele die het album als geheel goed weergaf en dit is een plaat die dicht bij mij aansluit. Uiteindelijk gaat het hier over mijn relaties, mijn visie op de liefde en de tocht die ik afgelegd heb. Dus leek het me niet meer dan normaal om er mijn eigen naam op te kleven. Het album weerspiegelt tenslotte mijn persoonlijke verhaal.»
Je opent de plaat met Bittersweet', een song over een soort hergeboorte. Op welke manier gaat dat nummer over je eigen leven?
«Toen ik die song schreef, wist ik dat ik bepaalde dingen anders zou moeten aanpakken in mijn leven. Bittersweet' gaat over het feit dat je soms beslissingen moet nemen die extreem zwaar vallen, maar die noodzakelijk zijn om je daarna beter te voelen, om een betere versie van jezelf te zijn.»
Als je dit album moet vergelijken met een seizoen, welk kies je dan?
«Ik denk de overgang van de lente naar de zomer. Zeker niet de winter, want daar heb ik een hekel aan. (lacht) Als het enkel over de eerste songs op het album ging, zou ik de lente kiezen omdat het daar gaat over een nieuw leven, een nieuw organisme dat open bloeit. Tegen het einde van de plaat is de lente echter op haar hoogtepunt en zie je eindelijk de eerste tekens van de zomer »
In 2020 gaat het sociale debat heel vaak over gender- en rassengelijkheid. Wat betekent het in die context en als artiest om een zwarte vrouw te zijn?
«Ik voel me enorm fortuinlijk dat ik zowel een zangeres als een zwarte vrouw ben. Ik ben er trots op dat ik op mijn eentje mijn streng trek en dat ik financieel onafhankelijk ben in een patriarchale maatschappij. Ik denk dat er geen betere manier bestaat om mee aan de kar te trekken dan verder werken en zichtbaar blijven. Ik ben het levende bewijs dat het mogelijk is om als zwarte vrouw te doen wat je wilt. En dat is niet vanzelfsprekend, want de problemen zijn structureel en liggen zeer gevoelig. We hebben al een deel van de weg afgelegd, maar we zijn er nog lang niet.»
Op de sociale media meng je je graag en vaak in die debatten, maar in je songteksten zijn die onderwerpen nergens terug te vinden. Hoe komt dat?
«Ik vind het heel moeilijk om zulke ingewikkelde thema's aan te kaarten in mijn songs. Ik probeer me daar liever niet sociaal te engageren omdat ik niet genoeg zelfvertrouwen heb om de complexiteit van die problematiek onder woorden te brengen. Wat ik wel kan doen, is deelnemen aan betogingen, de mensen op de hoogte brengen, content posten met duidelijke eisen en de mensen aanmoedigen om hetzelfde te doen. Ik vond het belangrijk om enkele dagen geleden mee te stappen in een betoging, ondanks de maatregelen rond social distancing. Ik voelde me zo triest dat ik dat wou laten zien aan de zijde van andere mensen.»
In 2016 gaf je een optreden op Rock Werchter en bracht je een eigen versie van Say a Little Prayer'. Die video is viraal gegaan. Had je dat verwacht?
«Op dat moment had ik geen idee dat die versie op YouTube zou belanden en mijn carrière een stevige boost geven. Maar die song van Aretha Franklin is zo perfect dat ik dolgelukkig word van het idee dat miljoenen mensen die video gezien hebben. Voortaan heeft Say a Little Prayer' een vaste plaats in mijn optredens!»
Sébastien Paulus