hun eerste passage in november vorig jaar in de Ancienne Belgique geïntroduceerd. Intussen speelden Willem Ardui en rapper Jaywalker onze nationale muziektempel al meermaals aan flarden, en is met 'Are We Still Dreaming?' hun eerste kindje geboren. Nu België veroverd is, wenkt het buitenland voor de twee hemelbestormers. Al zitten ze muzikaal al ver buiten het zicht van hun eigen kerktoren: "Niemand geloofde dat we Belgisch waren."
Heren, uit de titel van jullie debuutplaat maak ik op dat jullie in een zalige droomroes vertoeven. Het verhaal van blackwave. leest ook echt als een sprookje: in twee jaar van de anonimiteit naar nationale roem. De volgende logische stap zou zijn: een internationale doorbraak.
Jaywalker: «Als het van ons afhangt wel.» (lachje)
Ardui: «Behalve België zijn de enige landen waar we momenteel voet aan grond beginnen krijgen Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Dankzij de streamingplatformen hebben we een fanbase verspreid over de hele wereld, maar dat zijn nog geen miljoenen. We merken wel dat live spelen de beste manier is om zieltjes te winnen.»
Hoe verklaren jullie het succes in eigen land?
Ardui: «Hiphop met jazzinvloeden bestond hier nog niet. We vullen een gat op in de Belgische muziekmarkt. Ik denk ook dat wij als eerste in België zo'n act met live muzikanten spelen. Bovendien braken Kendrick Lamar en Anderson Paak door in dezelfde periode als ons, en dus surften we toevallig mee op die golf.»
Jullie hebben in die twee jaar naar eigen zeggen meermaals op het punt gestaan om een debuutalbum uit te brengen, om op het laatste moment toch verder te sleutelen. Vanwaar die bedachtzaamheid?
Jaywalker: «We zouden ons debuut normaal gezien een jaar geleden uitbrengen, maar toen voelde het geheel nog niet als de debuutplaat' aan. De reden waarom het zo lang geduurd heeft, is omdat we een grote poel aan nummers wilden waaruit we konden vissen. Je kunt een nummer tot in de eeuwigheid blijven perfectioneren, maar op een bepaald moment moet je de knoop durven doorhakken.»
Kill your darlings dus.
Jaywalker: «Zeker, bijna geen enkel nummer ouder dan een jaar heeft de finale selectie overleefd.»
Ardui: «Misschien was dat uitstellen zo kwaad nog niet: we hebben in die extra tijd nog zoveel nieuwe ervaringen opgedaan, en samengewerkt met een heleboel mensen, waardoor het resultaat nog meer voelt als ons échte debuut. Het is niet in een keurslijf gepropt onder tijdsdruk, maar uiteindelijk hebben we onszelf wel een deadline moeten opleggen, anders bleven we bezig.» (lacht)
Jaywalker: «Soms duurt het gewoon te lang om een song af te krijgen, en dan moet die sneuvelen. Het omgekeerde is vaak nog het best: veel songs op de plaat hebben we op één dag gemaakt in een creatieve flow, zoals Realize Now' en In The Middle'. De voice sample in Smoke Out/True Colors' was zelfs een ingeving van het moment: onze fotograaf is nogal bedreven in het improviseren van diepzinnige praat en dus hadden we het idee om hem achter de microfoon te zetten. Uit zijn woordenstroom hebben we twee zinnetjes geselecteerd.»
Wie zouden jullie als jullie grootste invloeden bestempelen?
Ardui: «Onze invloeden gaan terug naar oude jazzplaten tot funk, soul, disco en hiphop. Het meest luisteren we naar muziek uit de seventies en eighties, Curtis Mayfield bijvoorbeeld. Maar laat het duidelijk zijn: we wilden zeker geen plaat maken die klonk als een bepaalde artiest. We wilden vooral onszelf zijn.»
Jaywalker: «Wel hebben we altijd heel hard overzees gekeken. We hebben een Amerikaanse smaak, en dat hoor je. Op onze eerste single die iet of wat internationaal opgepikt werd BIG Dreams' kregen we steevast dezelfde reacties uit het buitenland: niemand geloofde dat we Belgisch waren. En om één of andere reden spreekt net die factor het feit dat we niet Belgisch klinken het Belgische publiek aan.»
Are We Still Dreaming?' is een persoonlijke plaat geworden met een snuifje maatschappijkritiek, bijvoorbeeld met de referentie aan de Youth For Climate-beweging in Listen To The Kids'.
Ardui: «Die klimaatmarsen hebben ons geraakt, en we voelden de nood opborrelen om daar iets mee te doen. Listen To The Kids' is een tijdje geleden geschreven, maar we wilden niet opportunistisch overkomen door de single uit te brengen toen de klimaatmarsen nog in het brandpunt van de media-belangstelling stonden. We willen niet prekerig of belerend zijn, maar die song kan sommige mensen wel nog in hun gevoel versterken of een sense of urgency bij sommige luisteraars aanwakkeren.»
De albumcover met die zwevende auto in de ruimte: een knipoog naar de Tesla Roadster die Elon Musk het heelal inschoot?
Ardui: «Nee, de titel en cover van de plaat zijn een uiting van de gevoelens bij ons parcours van de afgelopen jaren: surreëel. Driftend in de ruimte, niet echt wetend waar naartoe. Een spannende exploratie van het onbekende. In die zin sluit het wel aan bij het beeld van de zwevende Tesla.»
Met Are We Still Dreaming?' is jullie droom wellicht nog lang niet ten einde. Wat is jullie grootste wens voor volgend jaar?
Jaywalker: «Wensen hebben we niet meer, tenzij een beetje rust (lacht). Onze wishlist is het voorbije jaar heel snel afgevinkt, nu willen we alles gewoon op ons laten afkomen en zien wat er gebeurt.»
Dan zullen we jullie rustig door de ruimte laten zweven. Proficiat met het debuut, en tot binnenkort in een concertzaal ergens te lande!
Quentin Soenens
'Are We Still Dreaming?' verscheen op 8 november. Blackwave. treedt komende zondag op in Bitterzoet in Amsterdam.