Na enkele jaren uit de schijnwerpers ben je helemaal terug in dit teder maar ook schrijnend portret van Oscar Wilde. Je focust op zijn veroordeling voor homoseksualiteit en zijn brutale ballingschap in Frankrijk aan het einde van de 19de eeuw. Waarom wou je dit verhaal vertellen?
Rupert Everett: "Er bestaan veel films over Oscar Wilde, maar daarin wordt hij altijd opgevoerd als een halve heilige. Hij was eigenlijk heel non-conformistisch en veel interessanter dan dat. Zijn ballingschap in Frankrijk veranderde de burgerlijke dandy in een armoezaaier, maar hij bleef geïnteresseerd in de mensen rondom hem. Hij werd verliefd op jonge jongens en creëerde zelfs zijn eigen grondwet in het midden van de straat. Samen met Verlaine was hij een van de laatste grote vagebonden. Hij bleef hard leven tot het einde, en dat vind ik zo fascinerend."
Een groot deel van de film werd gedraaid in echte decors buiten de studio. Vooral in de straten van Brussel.
"De openingsscène hebben we gedraaid in de Koninginnegalerij. We filmden ook in het kasteel van Edingen en het station van Binche. Het was geweldig om al die plekken te zoeken. In Brussel vonden we dezelfde architectuur als in Parijs, maar in sommige scènes moesten we mist gebruiken om de rode bakstenen en andere typische kenmerken van de Vlaamse architectuur te verbergen. In de Koninginnegalerij slaat Oscar plots een andere weg in en verdwijnt hij in de mist. Eigenlijk zit hij dan in de Beenhouwersstraat. Veel Vlaamser kan niet."
Béatrice Dalle speelt een klein rolletje. Heb je een zwak voor Franse acteurs?
"Béatrice is een goede vriendin. Maar er zijn ook Benjamin Voisin en Matteo Salamone. Matteo is trouwens een Belg! Het was echt super om met hem te werken. Kinderen zijn vaak moeilijk te regisseren, maar hij heeft ons enorm veel diepgang en elegantie gegeven."
Wilde wordt vaak omschreven als een van de eerste celebrity's. Hij wou echt beroemd zijn.
"Op zijn zestiende voorspelde hij al dat hij beroemd zou worden. In het begin vroegen veel mensen zich zelfs af waarom hij bekend was. Hij was heel modern op dat vlak. Toen hij bijvoorbeeld hoorde dat een theatervoorstelling hem karikaturiseerde om het publiek te laten lachen, besloot hij mee op tournee te gaan met het stuk in de Verenigde Staten. Op het einde was hij even beroemd als Jennifer Lopez!"
Eind jaren 90 stond je zelf in de spotlights, naast Julia Roberts en Madonna.
"Dat wereldje interesseert me niet echt meer. Wanneer je niet meer beroemd bent, kom je voor een interessante keuze te staan: lig ik daar wakker van of niet? Vooral nu de aandachtsspanne van mensen zo kort is. We zijn precies goudvissen. Eén rondje in onze bokaal en bam, we zijn het al vergeten. Het voordeel van niet meer beroemd te zijn, is dat je kan worden wie je wil."
Wou je daarom de film zelf regisseren?
"Dat was mijn keuze niet. Ik heb drie jaar lang naar geïnteresseerde regisseurs gezocht, maar niemand wou eraan beginnen. De enige oplossing was het zelf te doen. En dat is uitgedraaid op een strijd op leven en dood. De film zou trouwens nooit bestaan hebben zonder Colin Firth. Hij was er echt voor mij zoals niemand in de showbusiness dat tegenwoordig nog doet. Als hij had afgehaakt, was het hele project ineengestort. Ik moest maar gewoon zijn naam laten vallen bij de producers en de financiering was rond. Ik loog en zei dat ik hem die ochtend nog aan de lijn had gehad en dat hij zo meteen kon beginnen. Ook al was hij nog met andere dingen bezig. Zo werkt het nu eenmaal."
Stanislas Ide