Gilles Coulier: «Het is allemaal begonnen met een telefoontje van Maarten Moerkerke op een druilerige namiddag in maart. Iedereen in de filmwereld is aan het klagen over COVID,' zei hij. Zouden we niet beter reageren met iets waar we goed in zijn?' Zijn idee om verschillende verhalen te situeren op één plek vond ik geweldig. Toen we rondbelden naar het VAF, de VRT en collega-regisseurs voelden we overal veel enthousiasme en dus zijn we er vol voor gegaan.»
Wat trok je precies aan in het idee?
«Maarten en ik zijn grote fans van series die gebouwd zijn rond een concept. Ik denk bijvoorbeeld aan de Netflix-reeks Criminal', over een ondervragingsruimte. Wij vonden een gevangenis perfect. Het is een plaats waar heel verhalen samenkomen, over schuldbesef en verlossing en mensen die veranderen. Het is ook een heel claustrofobische plek omdat je vastzit, wat dan weer goed weergeeft hoe wij ons gevoeld hebben tijdens de lockdown. En omdat we werken met een bezoekersruimte waar gevangene en gevangene gescheiden zijn door een venster - een beetje de Amerikaanse stijl - zaten we heel veilig voor corona.»
Hoe hebben jullie de verhalen geselecteerd?
«We hebben contact opgenomen met een dertigtal regisseurs, van wie vonden dat ze binnen het plaatje konden passen. Maarten en ik wilden oorspronkelijk zelf geen film maken, maar de VRT drong erop aan dat we het als initiatiefnemers ook zouden doen. We hebben ook beslist om de films paritair te verdelen: 5 vrouwelijke en 5 mannelijke projecten, zowel van ervaren als minder ervaren regisseurs. Dat vonden we belangrijk in 2020.»
Was het moeilijk om genoeg variatie in de films te krijgen?
«Het was leuk om te zien hoe iedereen een ander idee voorstelde. Ik zal niet zeggen dat er rivaliteit was, maar iedereen wou toch origineel uit de hoek komen. Achteraf bekeken moet ik toegeven dat het wel twaalf vrij donkere films geworden zijn. Er zit niet zoveel lucht en lichtvoetigheid in. De lockdown heeft blijkbaar toch iets gedaan met die makers. (lachje) Maar we moeten het publiek ook niet onderschatten. Ik denk dat ze twaalf heel interessante films krijgen.»
Zit er een vervolg in, denk je?
«Niet met deze setting, maar wel met het concept. We zijn bezig met de onderhandelingen. Ik zou het graag doen, omdat we nu een heel moeilijke selectie moesten maken. We wilden zoveel mogelijk verschillende cameramensen en componisten en monteurs en scenaristen aan het werk zetten, en daarom ontbreken nu bijvoorbeeld Jacob Verbruggen, Tim Mielants of Fien Troch. Ik had er graag nog tien films aan toegevoegd, want het talent is er zeker.»
Ruben Nollet