Kort na de verijdelde aanslag is de redactie van Metro, gelegen in de Ravensteingalerij vlak tegenover Brussel-Centraal, dinsdagavond ontruimd. Het ging om een veiligheidsmaatregel van de ordediensten, waar ik als Metro-journalist zelf geen getuige meer van was. Toen de bewuste reiskoffer ontplofte, bevond ik me al op perron 3, waar ik wachtte op de trein naar Leuven.
Lopen zonder te weten naar waar
Rond kwart voor negen hoorde ik rumoer verderop het perron, waarvan ik vermoedde dat het om een hevige ruzie ging, of een dronkaard die een scène maakte. Pas toen ik een handvol wachtende treinreizigers in paniek mijn richting zag uitlopen, besefte ik dat er iets meer aan de hand was. De vluchtende mensen werden op de voet gevolgd door een zichtbaar hypernerveuze beveiligingsagent van Securail, die luidkeels Sortez!, Sortez!, Maintenant!' riep. Ik besloot zijn raad op te volgen en zette het op een lopen, niet goed wetend wat er juist aan de hand was. Dit is waarschijnlijk een aanslag', ging door mijn hoofd, maar ik wist niet waar de vermeende terrorist (of terroristen) zich bevond(en).
Terwijl ik door de smalle gang de trappen opliep richting het tussenniveau, hoorde ik een tweetal knallen, waarvan ik vermoedde dat het geweerschoten waren. Ik stak nog een tandje bij, snelde de roltrap drie treden tegelijk op en liep nog een vijftigtal meter verder eenmaal ik het station buiten was. Omstaanders die er nietsvermoedend op de bus stonden te wachten, schrokken van de vluchtende reizigers en zetten het zelf op een lopen. In de verte loeiden de eerste sirenes en vijf minuten later wemelde het rond het stationgebouw van de politieagenten en militairen. Toen die een even later zelf uit het gebouw leken weg te vluchten, besloot ik me verder richting de binnenstad te begeven.