"Als je woede voelt, dan moet je dat uiten, maar op een manier die niet schadelijk is voor anderen. Soms heb ik het gevoel dat ik moet schreeuwen en dan doe ik dat, helemaal alleen. Maar het is alleen voor mij. Als je het blijft opkroppen, zal het je doen ontploffen. Wat is het nu van kwaad zijn op iemand? Daarmee bederven we alleen onszelf."
Wat hoop je zelf uit de herdenking te halen?
"Het zal ons in staat stellen om de gordijnen te openen, die een jaar geleden gesloten werden. Het is heel belangrijk dat het trauma een platform wordt waar we onze dankbaarheid kunnen delen voor zij die geholpen hebben. We kunnen ons medeleven uiten aan de families van zij die hun leven verloren. We kunnen onze ervaringen delen, vergeten wat er gebeurd en een nieuwe start nemen."
Heb je altijd zo'n positieve kijk gehad op wat er die dag is gebeurd?
"Ik was altijd al een positief persoon, maar dit heeft mijn leven veranderd. Vroeger dacht ik alleen aan mijn familie en mijn omgeving, maar nu denk ik wereldwijd. Want de liefde die ik kreeg van de wereld was ongelooflijk. En dat is wat ons zal helpen, want ik geloof dat ons voortbestaan iedereens voortbestaan is."
Hoe gaat het nu fysiek met je?
"Ik voel me elke dag een beetje beter. Ik moet nog één bottransplantatie ondergaan, want het bot in mijn hiel is hol. Maandag heb ik de Belgische dokters terug gezien die me een jaar geleden hebben geholpen. Zij konden niet geloven dat ik zonder een bot in mijn hiel toch als een normale persoon rondwandelde."
En emotioneel?
"Wat ik gezien heb, zal mijn graf mee ingaan, want ik kan het trauma niet onder woorden brengen. Het kan alleen gevoeld worden. Dus soms neemt de zwaarte in mij toe en ween ik. Dat deel ik dat met mijn dokters en familie. Dat zal niet weggaan, maar ik hoop dat dagen zoals dit ervoor zullen zorgen dat we opnieuw het goede pad kunnen bewandelen."
Je bent maandag ontvangen door koning Filip en konigin Mathilde. Hoe heb je dat ervaren?
"Ik was ontroerd door de menselijke factor die hij in zich heeft. Ik zei tegen hem: 'Voor iedereen hier ben je de koning, maar voor mij ben je allereerst een echte, pure mens'."
"Als iemand die zoveel te doen heeft, wat tijd vrijmaakt voor jou, en niet alleen nu, maar ook toen ik gewond, dan raakt dat mij. Ik vertelde hem: wij bidden niet tot dezelfde god, zijn niet van dezelfde kaste, hebben niet dezelfde kleur of nationaliteit. Toch deed je de moeite om me te zien en dat toont dat je een pure ziel bent'."
Hoe reageerde je omgeving op de foto van jou op de bank, die de wereld rondging?
"Het is een gemengd gevoel. Die foto gaf mijn familie en team hoop tijdens die eerste negen uur. Ze belden elk ziekenhuis, zelf de ambassade was naar me op zoek. Toen ze de foto zagen, dan wisten ze dat ik nog leefde en dat ik zou halen."
Hoe hebben de aanslagen van 22 maart je blik op de toekomst veranderd?
"Wel, tijdens mijn herstel heb ik even alle hoop laten varen. De verpleegsters wilden nooit foto's van me nemen of me via Facetime met iemand laten spreken. Mijn gezicht was namelijk helemaal verbrand. Na een maand vroeg ik of ik mijn gezicht mocht zien en de verpleegster ging akkoord, op voorwaarde dat ik de veranderingen zou aanvaarden die het met zich mee zou brengen."
"Mijn familie kwam me die dag bezoeken en ik vertelde hen dat ik mijn gezicht had gezien en dat ik niet meer wilden leven. Denk je dat schoonheid in een spiegel ligt?, vroegen ze. Het ligt in je hart. Dus je moet ons en de wereld laten zien dat er nog steeds schoonheid in je zit. Ik voelde de steun van iedereen en dat heeft mijn leven veranderd. Ik besliste dat ik alleen het positieve in het leven mocht zien."