War Dogs' is een komedie, maar net als in The Wolf of Wall Street' gaat het ook over hebzucht. Uw personage Efraim wil veel geld verdienen, en aarzelt niet om daarbij de wet te overtreden. Dat thema inspireert u blijkbaar?
Jonah Hill: "The Wolf of Wall Street' en War Dogs' gaan inderdaad allebei over mensen die uit hebzucht gaan sjoemelen met de American Dream. Dat morele aspect vind ik heel interessant. Want moraliteit is voor iedereen anders. Het is volledig aan jou om te beslissen waar je een probleem mee hebt en waarmee niet, we schrijven allemaal onze eigen morele code. Daarom verken ik graag personages die dingen doen waar ik het zelf totaal niet mee eens ben. Ze lokken ook interessante reacties uit. Sommige mensen komen tegen me zeggen: Ik vind Efraim de max!'. Anderen zijn gedegouteerd: Hoe kan je nu zo iemand spelen?' Daar hou ik van. Een personage spelen dat de mensen onverschillig laat, dat is me te veilig."
Geniet u er dan ook van om zo'n smeerlap te spelen?
"Toch niet. Ik kan niet zeggen dat deze film leuk was om te maken. Tijdens het draaien voelde ik me vaak slecht. Omdat Efraim de mensen om hem heen als stront behandelt. Op de set hield ik mezelf voor dat dat oké was, omdat Efraim nu eenmaal zo denkt. Maar wanneer ik thuiskwam, voelde ik me er schuldig over."
"Goh, het is niet dat ik thuis nog als Efraim sprak of plots mijn vrienden begon uit te schelden. (lacht) Maar fysiek zag ik er wel nog altijd zoals hij uit. Dat was waanzinnig. Ik moest bijvoorbeeld veel onder de zonnebank om die typische Miami-look te krijgen. Dat kleurtje gaat er 's avonds niet af... Dus al snel verschenen er in de pers artikels: Waarom ziet Jonah Hill er zo raar uit?' (lacht) Nu, dat valt allemaal nog wel mee. Waar ik het moeilijker mee had, was Efraims karakter: hij doet voortdurend gemeen tegen iedereen, en dat zet je niet zomaar uit je hoofd op het eind van de draaidag. Er waren dagen waarop ik urenlang mensen moest afsnauwen veelal acteurs die maar één dag op de set stonden. Die kenden mijn personage helemaal niet, dus zij moeten ook gedacht hebben: Wat een lul'. Ook al ben je aan het acteren, het blijft lastig om zo rot te doen tegen iemand."
U sprak net over Efraims look: was het uw idee om hem er zo opvallend te doen uitzien?
"Ik heb het personage samen met regisseur Todd Phillips uitgewerkt, en onze belangrijkste referentie was Miami, de stad waar Efraim is opgegroeid. Daar heerst een echte hustler'-cultuur. Iedereen probeert er de American Dream te bereiken, en wie erin slaagt om ook daadwerkelijk wat geld te verdienen, zal er zeker voor zorgen dat je dat aan hem ziet: dure kleren, gouden juwelen en een overdreven bruin vel."
En dan is er nog dat vervelende lachje van Efraim...
"Ja, dat was het laatste element dat ik eraan heb toegevoegd. Een dag voor we aan de opnames begonnen, voelde ik dat er nog iets ontbrak aan het personage. Ik heb de echte Efraim Diveroli nooit ontmoet hij zat nog in de gevangenis en wou niet aan de film meewerken , maar naar het schijnt is hij een kerel die je nooit meer vergeet als je hem een keer ontmoet hebt. En een heel uitgesproken lach is zoiets dat iemand memorabel kan maken. Nu merk ik inderdaad dat die bijblijft, want iedereen vraagt me er naar. (lacht) Exact wat ik probeerde te bereiken dus."
"Helemaal niet, ik voel me er zelfs heel ongemakkelijk bij. Ik ben er dan ook niet mee opgegroeid New York en L.A. zijn eilanden op dat gebied. Maar ik heb wel vrienden die wapens hebben. Ik denk dat zij op die manier hun gezin willen beschermen. Maar ik zie wapens net als een gevaar voor je familie. Kijk, ik hou echt van Amerika, en ik ben blij dat ik er woon. Maar ik ben ook graag eerlijk, en ik speel graag mee in films die de gebreken van onze samenleving blootleggen. Want als er geen boeken, films of andere kunstwerken zijn die wijzen op wat er fout loopt, dan gaan sommige mensen ervoor kiezen om de andere kant op te kijken. Dat vond ik heel interessant aan dit verhaal: het toont dat oorlog een echte business is."
Cinema is ook een business, en daarin is steeds minder plaats voor films als War Dogs': geen arthouse, maar ook geen blockbuster. Hoe ervaart u de huidige situatie in Hollywood?
"Het is een krankzinnige tijd. Ik heb vaak het gevoel dat er niets meer te zien is in de bioscoop. Of toch niets dat ergens over gaat. De grote studio's willen alleen nog superheldenfilms en sequels, en andere films moeten het meestal met een minuscuul budget doen. Dan wordt het moeilijk om een grote impact te hebben. Klassiekers als The Shawshank Redemption', die zouden vandaag gewoon niet meer gemaakt worden! Ik kan alleen maar hopen dat de slinger binnenkort weer de andere kant zal uitgaan. Alles komt terug."
RECENSIE
De ene dag probeer je beddengoed te slijten aan bejaardentehuizen, de volgende dag verpats je voor 300 miljoen dollar oorlogstuig aan het leger. Het kan snel gaan in Amerika, dat bewezen Efraim Diveroli en David Packouz in 2007 al eindigde hun American Dream wel als een nachtmerrie. Regisseur Todd Phillips (The Hangover') castte Jonah Hill en Miles Teller om hun hallucinante relaas te verfilmen in War Dogs'. Het is een wat typisch verhaal van hoogmoed en de val die onvermijdelijk volgt Efraim verwijst zelf expliciet naar Scarface' , maar Phillips grijpt wel de absurditeit van de situatie aan om komische momentjes te creëren. Hill steelt de show als de luidruchtige dikkerd met een nog vetter superioriteitscomplex alleen dat irritante lachje is er soms te veel aan. Teller trekt minder de aandacht, maar het is wel zijn evolutie van goedbedoelende aanstaande vader tot leugenachtige wapentrafikant die de kijker bezighoudt. David verkoopt namelijk niet alleen geweren en kogels, maar ook zijn ziel. War Dogs' stelt tussen de lijnen (en de grappen) door de boeiende vraag: wat maakt iemand tot een slecht mens? Zijn karakter? Of zijn daden? (Score: 3 op 5)
Tekst Lieven Trio, Foto's Warner Bros