Dat toeren was bijzonder slopend. We hadden simpelweg tijd nodig om nog eens een normaal leven te leiden. Om muziek te kunnen schrijven, moet je dingen meemaken, een paar keer kei hard met je hoofd tegen een muur lopen of je hart laten breken. Waarover moeten de nummers anders gaan?, vertelt bassist Ben McKee enkele uren voordat de band op Rock Werchter het hoofdpodium opstapt. We moesten opnieuw verliefd worden op muziek.
Zagen jullie elkaar veel?
Ben: Ja, we kunnen nooit lang zonder elkaar. We zijn meer dan gewoon mensen die samen in een band zitten, we zijn een soort van familie. Tijdens ons sabbatjaar hebben we ook niet letterlijk alleen maar gerust. We hebben niet actief aan een plaat gewerkt, maar speelden nog samen. Voor ons betekent een jaar rust dat we functioneren aan 60% in plaats van 200%.
Wanneer wisten jullie dat jullie klaar waren om opnieuw voor die 200% te gaan?
Daniel Platzman (drummer): Uiteindelijk deden we allemaal alsof we niet met muziek bezig waren, maar zaten we allemaal stiekem thuis nummers te schrijven. Op een bepaald moment konden we het niet langer ontkennen. (lacht) Het was echt alsof we samen hadden besloten om te stoppen met roken en dan ontdekten dat we allemaal stiekem sigaretten opstaken in de toiletten.
Ben: Na een jaar hadden we 150 songs klaar, waar we heel enthousiast over waren. We moesten er wel uitbrengen, want anders zouden ze gewoon in de kast blijven liggen en zouden ze nooit het daglicht zien.
De plaat klinkt anders dan jullie vorig werk, minder gitaren en meer elektronica.
Ben: Ik vind dat het op elk vlak kleiner is. Voor dit album hebben we gewerkt met nieuwe producers. Zij hebben ons geholpen om afstand te nemen van de nummers. Normaal blijven we aan songs sleutelen, maar zij leerden ons dat extra lagen de nummers niet per se beter maken. We hebben de nummers gestript tot de essentie. In plaats van muren van geluid te creëren, zijn we nu op zoek gegaan naar het juiste geluid. Want je moet geen tien verschillende drumlijnen op elkaar leggen om groots te klinken, integendeel.
Daniel: Als jonge muzikant heb je vaak al je centen opgespaard om een paar songs te kunnen opnemen in de studio. De korte tijd die je daar kan doorbrengen is dan ook heel kostbaar. Daardoor krijg je het idee dat een nummer beter wordt naargelang je er langer aan werkt in zo'n professionele omgeving. We waren als een kind in een snoepwinkel, die wil ook van alles zoveel mogelijk proeven. Nu weten we gelukkig beter. (lacht)
Heleen De Bisschop