Hoe is de film ontstaan?
Penélope Cruz: "Vijf jaar geleden belde Asghar Farhadi ons om over het project te praten. Een jaar later kregen we de eerste versie van het scenario. Gevolgd door een uitgewerkte versie het jaar nadien. Uiteindelijk is hij een tijdje in Spanje komen wonen om zich onder te dompelen in de cultuur van het land."
Asghar Farhadi: Toen ik jaren geleden op reis was in Spanje hoorde ik een tragisch verhaal. Ik dacht: "Dit is het ergste wat een familie kan overkomen. En ik vroeg me meteen af of ik dat zou kunnen overbrengen in een film. Maar ik wou niet over de gebeurtenis zelf praten. Als je een steen in het water gooit, ketst die af. Wat mij interesseert, is niet de steen maar de afkaatsing. Om de innerlijke realiteit van personages te tonen, heb ik een crisissituatie nodig."
Penélope, je zegt dat deze rol een grote uitdaging was. Waarom?
P.C.: "Mijn personage ondergaat een tragische gebeurtenis en alle gevolgen daarvan: wanhoop, depressie, woede Ze is bang om te verliezen waar ze het meest van houdt. Het was psychologisch heel zwaar om dit personage te spelen. Ik ga altijd tot het uiterste in elke rol. En hier gaat het om een delicaat onderwerp: het lijden van een ouder die bang is voor haar kind. Asghar werkt ook zo: hij wil je doen vergeten dat je op een set staat. Hij is veeleisend maar ook heel gevoelig en lief."
Waarover gaat deze film voor jou?
P.C.: "Over menselijke relaties en het gewicht van het verleden en van geheimen. Het verhaal van deze familie is een metafoor voor de samenleving. Niet in het drama dat hen overkomt, maar in hoe ze met elkaar omgaan."
Asghar, dit is je eerste Spaanse film en je eerste samenwerking met Penélope en Javier. Hoe heb je hen bij het project betrokken en wat heb je van hen geleerd?
A.F.: "Penélope en Javier kenden mijn films en wilden eraan meewerken. We hebben veel gepraat voor elke scène, om een gemene deler te vinden. Lukte dat niet, dan draaiden we niet. Ik vroeg hun mening over de opnames en ze hebben me geholpen de film een identiteit te geven. Ik voelde me niet in het buitenland, maar thuis."
Is deze film typisch Spaans, of had hij zich gelijk waar kunnen afspelen?
P.C.: "Het is een heel universeel verhaal, want het gaat over ons allemaal. Maar als het zich in een ander land zou afspelen, zouden bepaalde elementen anders zijn. Het is nu toevallig Spanje, en ik vind het geweldig dat er geen enkel cliché in zit. Je vergeet helemaal dat de regisseur geen Spanjaard is."
A.F.: "Als ik de film in Iran gedraaid had, zou het verhaal wel hetzelfde zijn maar er helemaal anders uitzien. In Iran is eer een heel sterk begrip. Dat zou dus nog een prominentere rol spelen dan in dit klein Spaans dorpje. Ik had echt zin om een lokale Spaanse film te maken. En als een film oprecht lokaal is, dan wordt hij universeel."
Penélope, het is niet de eerste keer dat je samen met je man speelt
P.C.: "We hebben al negen films gedraaid, maar enkel in Jamón Jamón', Vicky Cristina Barcelona', Loving Pablo' (binnenkort in de cinema) en deze zijn we ook samen op het scherm te zien. Niet dat we dat elk jaar van plan zijn hé (lacht). Dat is niet echt gezond, denk ik. Loving Pablo' hebben we twee jaar geleden gedraaid, maar in sommige landen komt hij nu pas uit. Wat leuk is, is dat onze personages in die twee films erg verschillend zijn. We vallen dus niet in herhaling."
Asghar, dit is je derde keer in Cannes. Denk je daaraan als je een film voorbereidt?
A.F.: "Tijdens de opnames is het onmogelijk daarmee bezig te zijn. Als de film nadien op een of ander festival uitgenodigd wordt, ben ik natuurlijk heel blij. Maar ik zou niet teleurgesteld zijn als ze me niet hadden gebeld."
Penélope, is het anders om een mama te spelen nu je er zelf een bent?
P.C.: "Ik ben er zeker van dat sommige dingen anders zijn op een biologisch niveau. Dingen die ik nu pas echt begrijp. Toen ik vroeger een moeder speelde, dacht ik nooit: "Wist ik maar hoe het voelde", omdat ik altijd al een sterk ontwikkeld moederinstinct had. Ik was nu eenmaal de grote zus."
Elli Mastorou
