Een nieuw onderzoek suggereert dat het "nu" eigenlijk een stuk van het recente verleden is en dat het ongeveer 15 seconden lang is.
Jason Fischer van de Universiteit van Californië in Berkeley, de hoofdauteur van de studie, zei dat hij wilde weten hoe onze waarneming verandert als we onze aandacht verleggen van het ene naar het andere onderwerp.
Zijn onderzoek, gepubliceerd met zijn co-auteur David Whitney, suggereert dat wanneer we ons richten op iets, het beeld dat we waarnemen geen momentopname van dat moment is, maar eerder een soort van een product dat voornamelijk bestaat uit wat we nu zien, maar ook beïnvloed wordt door wat we al de vorige 15 seconden zagen. Ze noemen dit "continuity field" en het zou veel verklaren over hoe we opletten.
Fischer en Whitney bedachten een aantal experimenten. Proefpersonen werden flitsen van lijnen getoond die de Gabor patches worden genoemd, een om de vijf seconden op een computerscherm. Onmiddellijk daarna werden de proefpersonen gevraagd om de pijltjestoetsen te gebruiken en de richting van de Gabor patches opnieuw kantelen in de richting waarin ze eerder gezien werden.
Het is geen verrassing dat het beeld dat mensen het laatst zagen het meeste kans had om onthouden te worden. Ze maakten echter wel kleine fouten in de hellingsgraad waarin de lijnen lagen. Als bijvoorbeeld het laatste beeld dat ze zagen, lijnen had die 45 graden naar rechts waren gekanteld, maar de eerdere 3 naar links, dan zouden ze het onderwerp wel naar rechts kantelen maar met een veel kleinere hoek. Dit suggereerde dat wanneer onze ogen het huidige moment waarnemen, onze hersenen een versmelting nemen van de recente activiteit in plaats van een bevroren beeld van de tijd.
Dus als het "continuity field" echt is, welk doel dient het dan? Fischer suggereert dat het een rol zou kunnen spelen bij de manier waarop we de aandacht vestigen op een aantal dingen, maar tegelijk op andere niet. Als we niet over het vermogen zouden beschikken om selectief aandacht te besteden aan zaken, dan zouden we slaven zijn van elk detail, bijvoorbeeld als we in de auto zitten tijdens een regenbui. Dan zouden we proberen rijden, terwijl we elke regendruppel op de raam horen tikken en bijhouden hoeveel het er zijn.
Fischer zegt dat hij zijn experimenten online zou willen uitbreiden inclusief tests op andere zintuigen, zoals het gehoor. Hij denkt dat het onderzoek zou kunnen helpen om autisme en andere attention-deficit stoornissen te begrijpen.