Met Iron Maiden als ultieme publiekstrekker gingen de 50.000 dagtickets op vrijdag in een rotvaart de deur uit. Eenmaal op de wei bleek al snel dat minstens de helft van die kaarten werd opgeëist door fanatieke aanhangers van de Britse groep rond Bruce Dickinson (foto). Een blik rond me heen zei genoeg: het leeuwendeel van het publiek was uitgedost in een T-shirt van de groep, al dan niet in combinatie met een versleten jeansvest.
Grote opkomst
Het mag dan ook niet verbazen dat zowat 90% van het festivalpubliek zich omstreeks 21u15 voor het hoofdpodium had verzameld. Dit tot grote spijt van Watain en Wolves in the Throne Room, de twee groepen op de andere podia die zich met heel wat minder aanhang tevreden moesten stellen. Nochtans zijn zij ook geen klein bier in het metalmilieu.
Stuntpiloot
Het is welbekend dat Bruce Dickinson een pilotendiploma op zak heeft en die troef speelt hij graag uit. Met het enorme vliegtuig dat hij bij wijze van decoratie op het podium had neergepoot, zette hij meteen de juiste toon voor het concert én bewees hij dat hij nog steeds eens van de meest charismatische en creatieve frontmannen is in de heavymetalscène. En ondanks zijn keelkankeroperatie is zijn karakteristieke stemgeluid onaangetast gebleven. Gedurende twee uur speelde Iron Maiden zowel de grootste hits als de verborgen parels. De grote verrassing van de avond was ongetwijfeld het nummer Flight of Icarus', dat de groep al ruim 35 jaar niet meer gespeeld heeft.
Ook de andere concerten stelden niet bepaald teleur. Zo speelde de Griekse deathmetalgroep Septicflesh een strakke show die aanvoelde als een slag in het gezicht. En dat ondanks de ontwrichte schouder van zowel de zanger als de bassist. Hetzelfde geldt voor de extreme metal van Vader, een Poolse band die al bestaat sinds 1983, maar nog steeds geen enkele toegeving doet. Fans van de groep verlaten de concerten steevast met piepende oren. Naast de oude rotten viel er ook nieuw talent te ontdekken. Vooral Zeal & Ardor, L7 en Anti-Flag loonden dik de moeite.
Pierre Jacobs