Het Paris Agreement', zoals het eerste wereldwijde klimaatakkoord ooit officieel heet, heeft als belangrijkste doelstelling dat de opwarming van de aarde beperkt blijft tot minder dan 2 graden Celsius in 2100, met het streven het niet meer te laten zijn dan 1,5 graad.
Het akkoord gaat in vanaf 2020. Bindende afspraken over het terugdringen van broeikasgassen staan er niet in, maar wel dat alle landen om de vijf jaar moeten samenkomen om te controleren of de plannen moeten worden aangepast. Er wordt wel rekening gehouden met de mogelijkheden van de verschillende landen. Rijke landen moeten meer doen dan arme landen, en de ontwikkelingslanden krijgen jaarlijks 100 miljard dollar financiële steun.
China
Het Paris Agreement is deels juridisch bindend voor de landen die het hebben ondertekend, en deels vrijwillig. China, de belangrijkste vervuiler ter wereld en goed voor een kwart van alle broeikasgassen wereldwijd, beloofde voor het eerst om zijn CO2-uitstoot te beperken. Het land wil die tegen 2030 met 60 à 65% afbouwen in vergelijking met 2005.
De VS, de nummer twee als het om vervuiling gaat, beloven hun uitstoot tegen 2025 met 26 à 28% te verminderen in vergelijking met 2005. De doelstelling ligt lager dan die van de Europeanen, maar hoger dan de vorige Amerikaanse bijdrage.
Fabius
De Franse minister van Buitenlandse Zaken Laurent Fabius, tevens voorzitter van deze belangrijke klimaattop, had er bij de aankondiging van de overeenkomst een groene hamer bij genomen. «Het is maar een kleine hamer, maar ik denk dat hij grote zaken kan bereiken», zei hij glunderend bij de bezegeling van het akkoord.
Na minutenlang applaus, tranen en omhelzingen tussen alle delegaties, kreeg elk land de kans om een laatste keer het woord te nemen. Zowat elke delegatie sprak in lovende woorden over Fabius, wiens diplomatieke vaardigheden alom geprezen en als moeilijk te overschatten beschouwd worden.