Jean-Luc Godard is een pionier op het vlak van filmtechnieken en zijn invloed binnen de filmwereld is grenzenloos. Godard is de grootste naam van de Franse New Wave beweging in de jaren 60. Hij speelt graag met nieuwe technieken en beïnvloedt met zijn eindresultaten grotendeels hoe de moderne films eruit zullen zien. Als Godard dus met iets nieuws komt, dan is het de moeite waard om daar even aandacht aan te schenken.
De nieuwe film van Godard heet Goodbye to Language en het is zijn eerste film die volledig in 3D werd gefilmd. De impressionistische film vertelt het verhaal van een affaire met weinig verhalende elementen, vreemde interacties en personages die controversiële dingen zeggen. Of je nu geïnteresseerd bent in zijn avant-garde mijmeringen of niet, er is toch een goede reden om deze film te bekijken: het is de eerste film die de volledige mogelijkheden van 3D benut én er iets nieuws mee doet.
Veel bekende regisseurs hebben geprobeerd om 3D naar hun hand te zetten, maar tot nu is er niemand echt in geslaagd om van 3D meer te maken dan een leuke gimmick in een film. De meerwaarde van 3D werd in vraag gesteld, maar Godard zorgt er met zijn nieuwe film voor dat dat niet langer hoeft.
3D ziet er eindelijk goed uit.
De meeste 3D films zijn bijna niet te onderscheiden van 2D of ze gebruiken niet meer dan het effect waarbij sommige elementen op de voorgrond treden. Godard slaagt er echter in om de wereld in de 3D te filmen op een manier zoals we die zien. Hij gebruikt een lange scherptediepte zodat je de wereld in de film tot ver in de verte kunt bekijken. Daarnaast zijn veel scènes sterk gelaagd, waardoor het 3D effect meer op de voorgrond treedt dan normal. In één scène zijn er zeven lagen die van voor naar achteren lopen (afgezien van de acteurs): een plant, een stoel, een fiets, een hek, een huis, een ander huis en een rij bomen. Het is de eerste keer dat een 3D-film echt diepte in het beeld weet te brengen.
Hij mixt 2D en 3D
Dit klinkt misschien niet als een succes in 3D, maar het zorgt daadwerkelijk voor een aantal interessante resultaten. De meest interessante toepassing van 2D is wanneer er een flashback gemaakt wordt waarna het heden weer verder gaat in 3D. Daardoor wordt 2D als verwijzing naar het verleden gebruikt, zoals we dat vroeger al zagen met zwart-witte flashbacks en een gekleurd heden.
Hij knoeit met je zicht
Soms zorgt de 3D in Goodbye to Language voor heldere en ronduit prachtige beelden. Andere keren lijkt het alsof je scheel kijkt, en dat is precies wat Godard wil doen.
Godard splitst het beeld in twee. 3D-films worden doorgaans opgenomen met twee camera's die bijna volledig bij elkaar blijven. De ene maakt het beeld van het linkeroog, de andere het beeld voor het rechter. In twee scenes van Goodbye to Language blijft de linker camera stationair terwijl de andere camera de bewegingen van de persoon volgt.
In het begin begrijp je niet wat er aan de hand is. Je ogen doen pijn en je zet volledig verward je 3D-bril af. Dan sluit je een oog en zie je de 2D-actie van het personage aan de linkerzijde. Daarna sluit je je andere oog en zie je de 2D-actie van het personage aan de rechterkant. Laat je beide ogen open, dan worden de beelden op elkaar gelegd en vecht het ene beeld met het andere om je aandacht. Je krijgt echter nooit hun essentie volledig te zien.
Het is eigenlijk best ongemakkelijk om deze film te kijken maar de nieuwe technieken die Godard heeft ontwikkeld en toepast, zullen ongetwijfeld navolging krijgen. Voor het eerst in de geschiedenis van de 3D-film biedt 3D echt een meerwaarde. De film heet Goodbye to Language, maar misschien wil Godard ermee zeggen dat er afscheid wordt genomen van de oude filmische taal en dat het tijd wordt om een andere te begroeten.
https://www.youtube.com/watch?v=ibffxoK5gs0