"Gedurende een paar maanden heb ik subtiel geprobeerd om zoveel mogelijk gesprekken op te nemen. Thuis heb ik een hele schijf vol conversaties met toevallige passanten: taxibestuurders, mensen die we voor of na onze shows ontmoet hebben, onbekenden die we ergens op een feestje tegenkwamen Het is ongelofelijk hoe open mensen durven zijn als ze het gevoel hebben dat ze je daarna nooit meer zullen zien", steekt Dave Bayley van wal.
Hoe kwam je erbij om gesprekken op te nemen?
Dave Bayley:(foto tweede rechts) "Bij de opnames van onze eerste plaat hebben we ons enkele weken compleet geïsoleerd, kwestie van onze focus te bewaren. Voor ons voelde die manier van leven heel natuurlijk aan: we misten de normale wereld absoluut niet. Tot we opnieuw buitenkwamen om onze eerste plaat op het publiek los te laten. Het was precies alsof we opnieuw geboren werden, zoveel indrukken kwamen er op ons af. En daar wilden we mee aan de slag gaan."
En hoe zijn die gesprekken getransformeerd tot songs?
"Bij het herbeluisteren van de opnames sloeg mijn fantasie op hol. Ik beeldde me van alles in: van hun lievelingseten tot hun kledingstijl en hun gezinssituatie. Ik vroeg me af welke details van het verhaal overdreven werden, welke informatie er strategisch werd weggelaten. Zo ontstond er langzaam maar zeker een personage in mijn hoofd. Het is dus niet zo dat de nummers per se naar één persoon verwijzen, het is een samensmelting van mijn eigen fantasie en de werkelijkheid."
Wie of wat heeft je het meest geraakt?
"Onderweg ben ik op een moeder gebotst die me een triest verhaal over haar zoon vertelde. Wat ze zei, was hartverscheurend, maar toch sprak ze met heel veel kalmte en optimisme in haar stem. En ook al stond ze op het punt om in huilen uit te barsten, tegelijkertijd slaagde ze erin om te glimlachen en straalde haar gezicht een geruststellende berusting uit. Alsof ze een manier gevonden had om opnieuw gelukkig te worden. Dat gevoel heb ik proberen te vatten in het nummer Youth', onze eerste single."
Hoe zijn jullie op het idee gekomen om de personages vanop het album te laten verder leven op het internet?
"Om onze luisteraars de kans te geven om stapsgewijs te ontdekken waar de muziek over gaat. Sommige personages hebben namelijk een eigen Tumblr-, of Instagram-account, andere een eigen site. Onze muziek staat ook bol van de referenties, die via een doolhof van aanwijzingen ontdekt kunnen worden. En er komt dus ook een videogame aan, maar daar mag ik voorlopig niet veel over kwijt."
De meeste muzikanten klissen al schrijvend hun eigen demonen, jullie kiezen ervoor om jullie verhalen via anderen te vertellen. Voelt dat veiliger aan?
"Het heeft weinig met veiligheid te maken. Als muzikant heb je de vrijheid om te kiezen wie je bent en jezelf keer op keer een ander alterego aan te meten. Kijk maar naar David Bowie: die heeft zichzelf tientallen keren heruit gevonden. En daarnaast vind ik het gewoon interessanter om de verhalen van andere mensen te vertellen. Er bestaan zoveel muzikanten die de focus leggen op hun eigen verdriet, ik wilde het over een andere boeg gooien."
Jullie eerste plaat werd door sommigen beschreven als abstract en zelfs ontoegankelijk. Hebben jullie daarom geopteerd voor deze aanpak?
"Helaas bestaat er tot op heden nog geen enkel computerprogramma om te voorspellen welke muziek zal aanslaan. En omdat onze fans nogal divers zijn, is er helemaal geen beginnen aan. We zijn dus gewoon old school vertrokken vanuit ons eigen gevoel en hebben geprobeerd om iets te maken dat cool en vernieuwend klinkt. Ik kan straks alleen maar hopen dat het publiek er ook zo over denkt." (lacht)
Mare Hotterbeekx
How to be a human being' is uit bij Caroline. Glass Animals spelen op 03/11 in de Botanique in Brussel.