De personages in Home' zijn zestien, zeventien jaar. Wat vonden jullie zo boeiend aan die leeftijd?
Fien Troch: "Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in kinderen. Kid' ging bijvoorbeeld over een jongen van zeven. Maar nu we zelf kinderen van ongeveer die leeftijd hebben, voelt dat veel te dichtbij. Jongvolwassenen liggen voorlopig nog wat verder van me af, en tegelijk kan ik me nog heel goed inbeelden hoe het was om tiener te zijn."
Nico Leunen: "Jongvolwassenen zijn interessant omdat ze zich op een kantelpunt bevinden: ze staan op de rand van de volwassenheid. Dat brengt veel frictie met zich mee. Hun ouders weten niet goed of ze ze nog moeten betuttelen, of ze net vrij moeten laten."
Je weet nog hoe het was om tiener te zijn, zeg je, maar is er vandaag niet heel veel veranderd? Internet, om maar iets te zeggen?
Leunen: "Natuurlijk, maar de basis blijft dezelfde: tieners die proberen los te komen van hun ouders."
Troch: "Ondanks de veranderde tijden kon ik me dus toch gewoon baseren op mijn eigen ervaringen. Ik ben zelf weer even tiener geworden om deze film te maken. Toegegeven, de eerste versie van het scenario deed een beetje jaren negentig aan. (lacht) Jongeren van nu kijken bijvoorbeeld niet enkel tv meer. Dat heb ik dus wel moeten updaten."
Hoe heb je dat gedaan?
Troch: "Ik heb uren op YouTube zitten kijken naar jongeren die zichzelf filmen. Ik ben ook een paar keer met mijn zoontje meegegaan naar het skatepark. Maar jongeren hebben echt geen boodschap aan een volwassene die zo'n beetje casual bij hen komt zitten om hen uit te vragen over hoe zij in het leven staan." (lacht)
Hadden de jonge acteurs ook veel in de pap te brokken?
Troch: "Ja, vanaf dat we hen hadden gecast, werden zij onze belangrijkste referentie. Het scenario was toen al zo goed als af, maar de invulling van de scènes heb ik wel in grote mate aan hen overgelaten. Zij wezen ons er meteen op als iets niet authentiek was. Ik wilde geen film maken vanuit mijn volwassen perspectief, ik wilde echt op hun niveau staan. En dat is goed gelukt, denk ik, want op de duur werden de acteurs ook gewoon vrienden. Er was nauwelijks een hiërarchie."
een meesterwerk
De acteurs mochten de film zelfs voor een deel regisseren: heel wat beelden hebben ze zelf met hun smartpone gefilmd.
Troch: "Dat was Nico's idee. Om de energie van de jongeren te vatten, wilden we iets doen met hun selfiecultuur: tieners zijn voortdurend bezig elkaar en zichzelf te filmen. Dat was vroeger helemaal anders. Ik zag mezelf pas op mijn veertiende voor het eerst op video. Dat voelde heel raar, ik ontdekte eigenlijk toen pas hoe ik er uitzag. Terwijl jongeren van nu het volledig gewend zijn om hun eigen beeld te zien. Daarom hebben we de vier hoofdpersonages een smartphone gegeven, waarmee ze elkaar tussen de scènes door mochten filmen. Na een tijdje lieten we hen zelfs vaak alleen, opdat ze zich vrijer zouden voelen. En dat heeft de beste, meest verrassende momenten opgeleverd."
Hoe waren jullie zelf als jongvolwassene?
Troch: "Ik was geen lastige tiener, maar tussen mijn vijftiende en mijn negentiende lag mijn focus wel héél erg op feesten en een lief vinden. Ik heb al vaak gezegd tegen Nico dat ik zoveel tijd heb verprutst in mijn tienerjaren. Soms wou ik dat ik interessantere dingen had gedaan. Films zien en boeken lezen bijvoorbeeld!"
Leunen: "Ik deed als tiener alléén maar interessante dingen. (lacht) Boeken lezen... Ik was heel serieus toen, een laatbloeier op alle vlakken. Dat heb ik later wel dubbel en dik ingehaald." (lacht)
De ouders in de film zijn de voeling met hun kinderen helemaal kwijt. Zijn jullie bang dat het jullie ooit zal overkomen?
Troch: "Nu niet, want ik voel me toch nog best rock-n-roll. (lacht) Maar het is natuurlijk nog wel even tot onze kinderen die leeftijd zullen bereiken."
Leunen: "Ik heb anderzijds evenveel schrik om later de toffe papa' te worden die voor alles begrip kan opbrengen. Als ouder proberen om volledig verbonden te blijven met je kind kan ook heel fout zijn. Zo van: Papa zal ook nog eens op je skateboard gaan staan en mee van je joint trekken.'" (lacht)
Troch: "Bovendien: je moét als ouder ook grenzen stellen. Dus zelfs al weet je nog heel goed wat voor dingen je zelf als tiener hebt uitgestoken, je kan toch moeilijk zeggen tegen je kind: Doe maar op'? Dat lijkt me heel moeilijk."
De generatiekloof lijkt in de film niet meer te overbruggen, de jongeren worden niet goed gegidst door hun ouders. Vinden jullie dit een pessimistische film, of is er hoop?
Leunen: "Ik vind deze film helemaal niet pessimistisch. Al die jongeren nemen uiteindelijk het heft in eigen handen hoe moeilijk hun situatie ook is. En ook al werken sommigen van hen zich stevig in de nesten, toch voel je dat het allemaal nog wel goed kan komen, ook zonder de hulp van hun ouders. Of zelfs ondanks hun ouders. De generatie die we in deze film tonen is géén flutgeneratie."
Nico, jij monteerde een tijd geleden Ryan Goslings regiedebuut Lost River'. Heeft hij Home' al gezien?
Leunen: "Ja."
En?
Leunen:(aarzelt) "Hij vindt het een meesterwerk. Hij wil trouwens ook graag met Fien samenwerken. Ik vind dat ze die kans moet grijpen voor haar volgende film."
Troch: "Ik weet het nog niet... Uiteraard wil ik graag met Ryan Gosling werken welke vrouw zou dat niet willen? (lacht) Maar tegelijk zou dat heel bepalend zijn voor de identiteit van de film. Dan zou ik hem ook in het Engels moeten draaien, en ik weet niet of ik daar wel zin in heb. Het moet passen bij wat ik geschreven heb. Ik moet daar dus nog eens lang en diep over nadenken."
Lieven Trio@l_trio