Na twintig jaar werd Laundry Day opgeslorpt door het reeds bestaande, maar enigszins obscure Fire Is Gold, dat voorheen in Vilvoorde plaatsvond. Bij sommigen was er echter nog wat onduidelijkheid over het concept. Zo deed een Franstalige jongeman in de (vaak ellenlange) wachtrij voor een drankje zijn beklag over de "overdaad aan hiphop". Hij bekende een grote dubstep-fan te zijn en zei op zijn honger te blijven zitten. Bij de tegenwerping dat het dan ook een urban festival betrof, leek hij verbaasd. "Op Laundry Day was toch altijd dubstep?"
Diep uitgesneden decolletés
Liefhebbers van het genre waren er nochtans genoeg in domein Middenvijver, waar een gemoedelijke en ongedwongen sfeer hing. Wat opviel: het publiek was jong en divers. De organisatie meldde ook dat een ruime meerderheid van de aanwezigen vrouwelijk was. Die leken vaak middels een enorme tsunami vanuit de Ex on the Beach'-villa aangespoeld in Antwerpen en waren haast zonder uitzondering modieus getooid. Hoewel aanwezig met mijn vriendin, is me de grote aanwezigheid van strakke shirts en diep uitgesneden decolletés niet ontgaan. Vele mannen deden niet onder in de hitsige queeste naar aandacht, en toonden dan ook vol trots hun ontblote brede bast, wat ondergetekende in contrast helaas maar schriel deed afsteken.
Aya Nakamura
Het belangrijkste blijft echter muziek, en die was er voor de hiphopliefhebber ruimschoots voorhanden. Verspreid over vier podia zorgde een vijftigtal artiesten, met als grootste namen Bizzey, Broederliefde, Mr Eazi, Ronnie Flex en Zwangere Guy, van 's middags tot middernacht voor een twaalf uur durend dansfestijn. Dé uitgesproken headliner was Aya Nakamura, de Franse zangeres die met een mix van Afrikaanse klanken, hiphop en verdomd plakkerige melodieën ook in de Lage Landen furore maakt. Hoewel ze het publiek minder tot extase kon opzwepen dan bijvoorbeeld Zwangere Guy, zorgde ze met haar wereldhit Djadja' voor dé muzikale eindnoot van het festival.
Skate ramp
Om de urban in urban festival wat extra in de verf te zetten, werd ook een heuse skateramp tevoorschijn getoverd. Spektakel verzekerd, niet in het minst voor de liefhebbers van leedvermaak die op hun wenken werden bediend met de nodige pijnlijke valpartijen. Een andere primeur waren de zogenaamde talks'. Over tal van onderwerpen die de jeugd nauw aan het hart liggen, waaronder drugs en diversiteit, konden bezoekers én artiesten hun zegje doen.
De organisatie kan na dit succesverhaal al reikhalzend uitkijken naar volgend jaar. Dan hoopt Fire Is Gold opnieuw de hippe stadsmussen van heinde en verre te ontvangen. Met dezelfde ingrediënten, zijnde strakke beats, een relaxte sfeer en maatschappelijke debatten, is deze hoogmis van de diversiteit misschien wel een legendarisch festival in wording.
Aaron Verbrugghe