"Quentin had een pacifist, een milieuactivist of een andersglobalist kunnen zijn " Véronique is ervan overtuigd: haar zoon was alleen maar op zoek naar de zuiverheid van een engagement. Maar uiteindelijk is de jonge Quentin afgedwaald naar een heel duistere verbintenis. Op een ochtend in september 2014 vloog hij naar Turkije, waarna hij snel in Syrië en bij de jihadstrijders van IS belandde. In januari 2016 overleed hij daar in nog onduidelijke omstandigheden. "Misschien wel als kamikaze", zucht Véronique.
Hoe kon een kind dat opgroeide in een liefhebbend gezin, met waarden als multiculturalisme, in zo'n hel belanden? Zijn radicalisering is nog altijd een mysterie voor zijn ouders. In 2012 bekeerde hij zich tot de islam. "We hadden geen enkele reden om dat te veroordelen", legt zijn mama uit. De jongen verzekerde haar trouwens dat zijn keuze niets zou veranderen aan de gezinsbanden.
Van bekering tot buitensporigheid
Na enkele maanden begint Quentins gedrag te veranderen. Hij gaat van tafel als er een fles wijn wordt geopend en weigert naar de kerk te gaan voor de begrafenis van zijn oma. Zijn ouders merken dat hij afglijdt. Maar na moeilijk ingewonnen advies van specialisten proberen ze kost wat kost in contact te blijven met Quentin, om te voorkomen dat hij helemaal uit hun handen glipt. Intussen sluit hij zich meer en meer af en stopt hij met zijn sportstudies aan de universiteit.
Het bericht dat hij in Syrië zat, was dan ook een shock en een verrassing. "In die tijd sprak men nog niet van radicalisering", zegt Véronique. De Franse diensten die ze contacteerde, stonden machteloos. Het gezin roept dan maar de hulp in van een ex-jihadstrijder, die nu jongeren probeert te overtuigen niet dezelfde fout te maken. Maar zijn moeder begint een gelijkaardig lot te vrezen. Ze is er zeker van dat Quentins engagement alleen maar tot geweld en intolerantie kan leiden. Tijdens het schaarse contact dat ze met hem heeft in Syrië, herinnert ze hem aan de mooie momenten die ze als gezin deelden. In de hoop dat hij weer naar huis zou komen. Maar de jongen staat onder druk van zijn ronselaars en is moeilijk te overtuigen. Hij vertelt nooit waar hij is.
"Ouders zijn ook slachtoffer"
"Op een dag in januari 2016 hoorde ik via WhatsApp dat hij dood was", vertelt Véronique. Nadat ze de shock verwerkt had, engageerde ze zich. Om te voorkomen dat ouders in de strijd tegen de radicalisering aan de zijlijn blijven staan. "Het is niet onze fout", benadrukt ze. "En we hebben een belangrijke rol. Zo'n drama kan zich in gelijk welk gezin afspelen, migranten of niet", waarschuwt ze. "In dit soort situaties zijn de ouders ook slachtoffers."
(cg)