Het is weer voorbij, die mooie zomer (en lente, winter en herfst). Kortom, het muzikale jaar 2018 loopt ten einde. Tijd dus om de beste albums van de afgelopen 12 maanden samen te brengen. Samen vormen ze een clubje van croonende rockers, wenende popprinsessen en zwevende geluidskunstenaars.
Par Xavier
Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel + Casino'
Het beste rockalbum van 2018, zonder twijfel. Deels omdat de concurrentie het de Arctic Monkeys niet heel moeilijk heeft gemaakt, maar vooral omdat de apen in de lobby van hun fictief hotel weer een nieuw geluid laten horen. De piano die frontman Alex Turner cadeau kreeg, neemt het voortouw en de rest van de groep volgt gedwee. Resultaat: serenades die ruiken naar Guinness, maar knipogen naar Serge Gainsbourg en David Bowie.
Janelle Monae - Dirty Computer'
Als je wil dat mensen luisteren, grab m by the pussy. Het is een raad die Janelle Monae ter harte heeft genomen op Dirty Computer'. Weg met het nette soulprinsesje en de funkfreak van haar twee vorige platen. De nieuwe Janelle maakt afgemeten, duidelijke r&b die zegt waar het op staat. In de koker van Monae is dat eerst en vooral haar pussy, die ze tot een wapen maakt in de strijd tegen machisme en racisme. Power to the people, power to the pussy.
Angèle - Brol'
Toegegeven, Brol' is zeker niet de meest innoverende popplaat van het jaar, maar het diende wel als het perfecte dienblad waarop Angèle haar grote potentieel presenteerde. Ze beheerst de plasticgladde oorworm perfect, getuige Je veux tes yeux' en La loi de Murphy', maar durft ook te tonen dat er serieus wat ernst in haar 22-jarige hoofd schuilt. Gecombineerd met haar présence zullen onze landsgrenzen al gauw te beklemmend voor haar zijn.
The Internet - Hive Mind'
Heerlijk wanneer de volwassenheid na lang negeren toch doorbreekt en een fontein aan sensualiteit en durf blijkt te bevatten. Dat geluk is de leden van The Internet beschoren, die op Hive Mind' een piek in hun kunnen bereiken. Het geschuur tussen de hese zangpartijen, de lichte en opgewekte akkoorden en de uit jazz ontsprongen productie is virieler dan Dirk Draulans. Draag altijd bescherming als je deze plaat opzet.
Robyn - Honey'
Laat ons even vieren dat relaties hartverscheurend mislopen, hoe pijnlijk dat ook is. Want ze leveren ons albums zoals Honey' van Robyn op, die na acht jaar weer aan de oppervlakte komt piepen. Daarop verwerkt ze niet alleen liefdesverdriet, maar ook de dood van een vriend en een depressie. Maar toch danst Robyn, tussen de tranen door, op uitstekende popsongs die de Ariane Grande's van deze wereld waarschijnlijk
stikjaloers maken.
Nils Frahm - All Melody'
Nils Frahm heeft een allergie voor verveling en dus biedt ook zijn negende album iets helemaal anders en tegelijk ook meer van hetzelfde. Zoals steeds creëert hij een eigen spectrum en op All Melody' zweeft hij daarin van electro naar ambient om via een pijporgel met het hoofd eerst de weemoed in te duiken. Een synthese van zijn werk door de meester zelf.
Tamino - Amir'
Hoe diep en onherstelbaar kan een jong hart gebroken worden? Héél diep, bewijst Tamino op zijn debuut Amir'. De 22-jarige Vlaamse Jeff Buckley' is niet bang om af te kijken bij zijn gedoodverfde voorbeeld, maar vrijwaart een eigen plek door zijn Arabische roots duchtig te laten doorsijpelen. Dat leidt af en toe tot een emotionele overdosis, maar de kwaliteit van de nummers breekt daar makkelijk doorheen.
Young Fathers - Cocoa Sugar'
Geprezen zijt Young Fathers, de Schotse rapgroep die op Cocoa Sugar' het politieke spanningsveld inruilt voor de wereld van het verhevene. De gospelsamples en de poppy structuren houden het verteerbaar, maar de rauwe teksten komen vlijmscherp binnen. De jonge vaders nemen je bij de hand, leiden je door de donkere krochten van hun ziel en tonen je het licht aan het einde van de tunnel. In de naam van Young Fathers, de zoon en de heilige geest, amen.
