Haar aanstekelijke hit Don't Care' was afgelopen zomer niet van de radio's weg te slaan en bezorgde de intussen volwassen geworden rapster een plekje op het Pukkelpop-podium. En terwijl iedereen haar ongeduldig smeekte om meer, loste Coely lange tijd geen woord over het vervolg op dat nummer. Maar deze vrijdag is het zover, dan ligt haar felbegeerde debuutplaat eindelijk in de rekken. Wij wisten de zangeres te strikken voor een praatje over dat nieuwe album, maar ook over haar ambitie, haar moeilijke jeugd en haar voorbeeldfunctie als jonge, zwarte en vrouwelijke rapster.
Op je 17e debuteerde je met het nummer Ain't Chasing Pavements' en een klein ep, maar daarna verdween je een tijdje van de radar. Hoe voelt het om op je 22ste al een comeback te maken?
Coely: "Dat is gewoon zot. Ik had vooraf totaal geen idee wat ik kon verwachten. Iedereen bleef me maar vragen wanneer ik met nieuw materiaal op de proppen zou komen. Dat beschouwde ik als een goed teken. Oef, ze zijn me nog niet vergeten', bleef ik denken. Het nummer Don't Care' kwam exact op het juiste moment, midden in de zomer. Initieel was ik heel bang voor de reacties op het lied, omdat het vrij representatief is voor de rest van de plaat, maar al snel bleek die vrees gelukkig ongegrond. Het nummer sloeg in als een bom. Toen wist ik dat ik op de goede weg zat."
Je plaat klinkt bijzonder krachtig en optimistisch, alsof alles in één track is opgenomen.
"Het tegendeel is waar. (lacht) Mensen vergeten vaak hoeveel werk het is om een album te maken. Bepaalde nummers hebben we echt honderd keer opnieuw beluisterd en gewijzigd, totdat we het met z'n vieren (Coely en haar drie producers, red.) echt kotsbeu waren. Dat zijn de dagen dat ik met lood in de schoenen naar de studio vertrok. Damn, wéér aan datzelfde nummer werken', schoot er dan door mijn hoofd. Maar dat is de enige manier om jezelf te overtreffen."
"Different Waters' is mijn debuut en je hebt maar één kans om te debuteren. We hebben de lat dus hoog gelegd. Dat was niet altijd gemakkelijk, want ik ben echt wel een paar keer tegen mijn eigen limieten gebotst. Maar dat is de enige manier om jezelf te overtreffen. En als ik nu naar de plaat luister, dan ben ik apetrots op het resultaat. Ik verschiet er soms zelf van hoe goed het geworden is."
Die trots is verfrissend. Veel artiesten zijn te bang, te nuchter of te perfectionistisch om toe te geven dat ze blij zijn met het eindresultaat. Het is bijna een taboe om luidop te zeggen dat je je denkt dat je plaat goed zal scoren.
"Ik ben gewoon heel erg optimistisch ingesteld. Ik heb ruim twee jaar de tijd genomen voor deze plaat, dus het is tijd dat ik ermee naar buiten kom. Natuurlijk zal ik teleurgesteld zijn als blijkt dat er geen kat naar luistert, maar op dit moment wil ik er nog gewoon voor gaan en ben ik ervan overtuigd dat het me zal lukken. Ik besef ten volle dat die ambitieuze houding risico's inhoudt, maar ik ben nu eenmaal zo. Ik heb geen zin om nu al te piekeren over mogelijke mislukkingen, er is immers geen enkele reden om niet optimistisch te zijn."
Niet alleen over je ambitie, maar ook over je moeilijke jeugd ben je bijzonder open. Je thuissituatie komt in verschillende nummers aan bod. Zijn die moeilijke jaren voor jou een vloek of een zegen als je er nu op terugkijkt?
"Mijn moeilijke jeugd heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Ik denk niet dat ik zo sterk in mijn schoenen zou staan als ik een normalere jeugd gehad zou hebben. Hoe dan ook kan ik de tijd niet terugdraaien en ben ik nu heel blij en dankbaar voor wat ik heb meegemaakt. Soms hadden we thuis inderdaad geen geld, maar al bij al hebben we ons altijd gered. We zijn ook gelovig, dus we hadden altijd iets om ons aan vast te houden. De levenslessen die ik thuis op die moeilijke momenten heb meegekregen, kan ik later ook doorgeven aan mijn kinderen. Dat soort levenswijsheid zou ik niet gehad hebben als ik in een normaal gezien grootgebracht zo zijn. Omdat ik vaak de handen uit de mouwen moest steken, werd ik bovendien gedwongen om snel volwassen te worden. Dat was ook nodig om me volledig te kunnen concentreren op mijn muziekcarrière. In retrospectie is die moeilijke jeugd voor mij dus vooral een zegen."
Thuis was er niet altijd geld in overvloed, maar desondanks heb je zelf wel voor een onzekere toekomst in de muziek gekozen. Was die keuze voor jou evident?
"Ik heb altijd al zangeres willen worden. MTV was vroeger echt mijn lust en mijn leven. De mensen in die programma's waren echt mijn grote voorbeelden, ik imiteerde ze volledig. Hun stemmen, danspasjes, outfits Maar nooit of te nimmer had ik durven dromen dat ik effectief één van hen zou worden. (lacht ) In eerste instantie was mijn moeder ook niet zo'n fan van mijn keuze voor muziek, maar intussen is ze bijgedraaid."
Als zwarte, vrouwelijke rapster ben je zeker hier in België een uitzondering. Maakt het dat gemakkelijker om je muziek aan de man te brengen?
"Dat is moeilijk te zeggen. Ik heb wel de indruk dat de mensen oprecht geïnteresseerd zijn in mijn muziek en niet enkel in mij als zwarte, vrouwelijke rapster en als curiositeit' in Vlaanderen. Het is ook zeker niet zo dat ik met Different Waters' een gelijkaardig statement wil maken zoals Beyoncé afgelopen zomer deed met Lemonade'. Mijn muziek is niet gemaakt voor zwarten en voor blanken, voor de jeugd en voor de oudere generatie. Mijn muziek is voor iedereen. Het is mijn missie om mensen een goed gevoel te bezorgen, ongeacht tot welke bevolkingsgroep ze behoren."
Mare Hotterbeekx
Different Waters' komt vrijdag uit bij Universal. Coely speelt op 30/03 in de AB te Brussel.