«Ook voor mij is het een complete verrassing.» De Texaan blijft verrassend bescheiden bij het succes. «Toen de eerste nummers uitkwamen, lag er niemand van wakker. We hadden ze gratis online gezwierd zodat iedereen ernaar kon luisteren. Opeens stonden ze op YouTube en werd er via sociale media een tweede leven in geblazen. Het gekke is dat wij dat niet zelf hebben gedaan, maar wel enkele fans. Het is natuurlijk een mooi compliment. Toen de muziek viraal ging, kregen we opeens van overal ter wereld aanvragen om te gaan spelen. Het is echt een maf verhaal. Ik kan nog altijd niet verklaren hoe het allemaal is kunnen gebeuren.»
Hoe hard is je leven veranderd?
«Ik werkte in een cinemazaal in New York en weet nog goed dat ik tijdens de ijskoude winter te voet in de sneeuw naar mijn werk schuifelde. Niet veel later zat ik helemaal aan de andere kant van het spectrum en kon ik de wereld rondreizen met mijn muziek. Het is wel altijd een droom geweest om op het podium te kunnen staan. Ook als kind wilde ik al songwriter en performer worden.»
Opeens zit iedereen dan te wachten op dat eerste album. Sta je dan niet ontzettend onder druk?
«Dat valt wel mee, want ik heb me nooit iets aangetrokken van wat anderen van mijn muziek vinden. Ik ben gewoon mezelf en als andere mensen goed vinden wat ik maak, is dat leuk. Als dat niet zo is, is dat ook helemaal oké. Als ik een plaat voor het publiek zou maken, zou het nooit zo persoonlijk zijn. Ik volg gewoon mijn instinct.»
Het heeft even geduurd voordat je je eigen stijl hebt gevonden.
«Klopt, geloof het of niet, maar ik ben lange tijd geïnspireerd geweest door de muziek van Madonna in de eighties, zoals Like A Prayer' en Borderline'. Geleidelijk aan evolueerde dat naar bands als The Smiths. De volgende fase is zoals nu, tragere en zachtere muziek. Nu voelt het echt goed. Ik heb jaren moeten zoeken, maar deze muziek sluit helemaal aan bij mijn persoonlijkheid. Ook mijn hele leven viel opeens in zijn plooi. Ik ontdekte wat ik graag deed en niet veel later kon ik daar ook van leven.»
Hoe belangrijk is het dan dat mensen naar je muziek luisteren?
«Eerlijk gezegd zou ik op persoonlijk vlak even gelukkig zijn als nu. Het is niet zo dat ik vroeger bitter en ongelukkig was. Ik ben heel tevreden met hoe het is gelopen en ben dankbaar voor de kansen die ik gekregen heb, maar vroeger stond ik ook al positief in het leven.»
Je stond dit jaar onder meer op Rock Werchter. Is het moeilijk om zo'n persoonlijke muziek voor een gigantisch publiek te spelen?
«Ik heb het gevoel dat het publiek altijd achter ons staat omdat de nummers oprecht zijn, dus dat valt wel mee. Ik heb de nummers thuis alleen geschreven met mijn gitaar en computer. Het is echt wel een hele andere sfeer om die opeens te spelen op festivals als Rock Werchter. Maar op een podium voel ik me echt op mijn plaats. Ik speel al zo lang dat het natuurlijk aanvoelt. Op Werchter had ik wel wat schrik dat mensen verveeld zouden geraken omdat het echt wel trage muziek is, maar dat gebeurde niet. Soms zingt het publiek zelfs heel hard en fanatiek mee. Dat is heel vreemd, want je zou het niet verwachten. Het is natuurlijk een fantastisch gevoel als het publiek zo enthousiast is, al vind ik het ook leuk als ze gewoon muisstil zitten te luisteren en je een speld zou kunnen horen vallen. Het publiek geeft telkens een andere dimensie aan de muziek, wat het interessant maakt.»
Heleen De Bisschop
Cigarettes after Sex speelt op dinsdag 7 november in de AB in Brussel.