O'Brady maakt er een sport van om zichzelf tot het uiterste te drijven. Van 2009 tot 2015 liep hij tijdens de ITU Triathlon World Cup door 25 landen op zes continenten. Daarna ondernam hij nog talloze avontuurlijke uitdagingen.
Een Antarctische expeditie bijvoorbeeld, zonder extra proviand of hulp van buitenaf. Niemand had ooit zo'n tocht tot een goed einde gebracht. Energierepen hielden hem op de been tijdens zijn onderneming. Belangrijk daarbij was om een streng eetschema te volgen, maar op een nacht ging het mis. De hongerige O'Brady kon zich niet bedwingen en vrat halfslapend meerdere energierepen op, zo vertelt hij in zijn recent uitgegeven boek 'The Impossible First'.
Buikpijn
Uiteraard was het niet de bedoeling dat de energierepen in het holst van de nacht geconsumeerd zouden worden, en al zeker niet in zulke grote hoeveelheden. O'Brady begon de volgende ochtend bij het ontwaken al de gevolgen van zijn impulsieve vreetbui te voelen. Toen hij zijn slee aan het klaarmaken was werd hij overvallen door zware buikpijn.
Normaliter deed O'Brady elke ochtend en avond zijn behoefte in een zelfgemaakte beschutte ruimte, beschermd tegen de snijdende, ijzige wind. Die ochtend had O'Brady zijn uitgebreide trekoutfit reeds aan, en stond hij op het punt om te vertrekken. Hij volhardde, maar na zes uur trekken in temperaturen tot min 31 graden kon zijn lichaam het niet meer aan.
"Vernederend"
En dus besloot hij om zich tijdelijk te ontlasten door wat gas te lossen. "Helaas kwam er meer uit dan enkel gas", beschrijft de man in zijn boek. "Ik was opgelucht maar walgde tegelijk." Voor zijn tocht van 54 dagen had hij slechts één onderbroek voorzien. Minder onderbroeken betekent meer plaats voor voedsel, zo redeneerde de man.
Na zijn "ongelukje" moest O'Brady nog zes uur door de sneeuw en wind trekken vooraleer hij zijn besmeurde onderbroek kon schoonmaken. "Het was allemaal heel vernederend", schrijft hij. Achtendertig dagen later kwam O'Brady aan op het Rossijsplateau op Antarctica. Jawel, in dezelfde onderbroek.