Deze film stond eigenlijk niet op je planning.
Ben Affleck: "Toen de opnames van Live By Night' uitgesteld werden, had ik plots wat vrije tijd. Die wou ik gebruiken om de film voor te bereiden, maar toen kreeg ik het scenario van The Accountant' in handen. Ik was meteen mee. En toen ik hoorde dat Gavin O'Connor (Warrior'), hem ging regisseren, ben ik meteen aan boord gegaan."
Hoe was het om een autist te spelen?
"Een serieuze uitdaging. Ik kon het gedrag van mijn personage niet zomaar uitvinden. Het moest gebaseerd zijn op reële dingen. Er is natuurlijk niet één manier om autistisch te zijn. Ik had veel keuze. Wat uiteindelijk mijn spel het meest verrijkt heeft, was een heleboel mensen te ontmoeten met verschillende vormen van autisme. Ik heb veel met hen gepraat. Sommigen hebben me ontroerd, anderen verrasten met hun gevoel voor humor. En allemaal hebben ze me geholpen ."
Dit soort held zien we zelden in actiefilms. Hoe reageerden de autisten die je ontmoette?
"Ze waren enthousiast om iemand als zij' te zien, maar de meesten waren rasechte cinefielen en kenden alle details van het filmproces. Ze luisterden echt naar mijn voorstellen en deden er ook zelf. Ik wilde weten wat ze vonden van het personage en ik respecteerde hun mening. In het begin was ik zelfs een beetje beschaamd om deze richting uit te gaan, maar na die gesprekken wist ik dat dat nergens voor nodig was."
The Accountant' toont dat schijn bedriegt. Achter de façade van een discrete boekhouder kan een huurling van de maffia schuilen. Ben je je als acteur bewust van het beeld dat je uitstraalt?
"Da's interessant. Ik weet eigenlijk niet goed hoe mensen mij zien. Sommigen zeggen dat ik eruitzie alsof ik in een studentenvereniging zit, terwijl ik nauwelijks gestudeerd heb. (lacht) Ik denk dat het iedereen weleens overkomt dat je een beeld overbrengt dat mijlenver afstaat van wie je echt bent. De meesten van ons proberen hun onzekerheden te verbergen. Ik ook."
Je bent acteur en regisseur. Hoe beïnvloeden die twee jobs elkaar?
"Voor een acteur is een film acht tot tien weken van zijn leven. Voor een regisseur is dat anderhalf jaar! Voor ik aan zoiets begin, moet het dus een onderwerp zijn dat me persoonlijk interesseert en dat me ook een jaar later nog zal interesseren. De twee jobs helpen elkaar: acteren helpt me om een betere regisseur te zijn, en andersom. Ik zie het als een leerproces op lange termijn. Telkens als ik met iemand werk die ik bewonder en respecteer, profiteer ik ervan om te zien hoe hij of zij het doet, waarom iets werkt Ik probeer gewoon zoveel mogelijk te pikken!" (lacht)
Live By Night', je volgende regisseursfilm, komt bij ons uit op 18 januari. Na Gone Baby Gone' opnieuw een adaptatie van Dennis Lehane (Mystic River', Shutter Island') en opnieuw met Boston als decor.
"Ja, ik val in herhaling (lacht). De eerste twintig minuten spelen zich af in Boston, de rest van de film in Tampa, Florida. In die tijd was Florida een beetje de Far West: immigranten kwamen massaal toe en alle nationaliteiten woonden naast elkaar. Dat zorgde voor een tribale sfeer. Ieren, Italianen, Cubanen en WASPs (blanke protestantse Amerikanen van Angelsaksische afkomst): in mijn film strijden ze allemaal om de macht. De boeken van Dennis zijn inspirerend. Ik profiteer dus van zijn succes." (lacht)
Je regisseert ook de volgende Batman. Laat je je beïnvloeden door de kritiek op de laatste DC-films? (Batman v Superman' en Suicide Squad' werden met de grond gelijkgemaakt)
"Zoals ik al zei, er moet voor mij een persoonlijk belang zijn. Ik moet het gevoel hebben dat het mijn' film is, zonder me zorgen te maken over wat ervoor gebeurd is. Natuurlijk word je in zekere mate beïnvloed, want studio's tonen films eerst aan een testpubliek. Dat geeft feedback, je monteert de film opnieuw, ze tonen hem nog eens, enz. Dat spelletje pingpong maakt deel uit van het creatieve proces, besef ik. Maar ik vind het belangrijk om vast te houden aan een eigen visie."
Was je eigenlijk goed in wiskunde op school?
"Oh, niet speciaal. Ik maakte er gewoon het beste van!"
Recensie
Een bakstenen huis, een netjes opgeruimd bureau, rimpelloze pakken en drie maaltijden per dag. Op het eerste gezicht heeft boekhouder Christian Wolff een doodnormaal leven. Maar achter die façade verbergt de discrete man een moeilijke jeugd als autist, met een vader die hem met harde hand opvoedde en een dubbelleven als accountant voor de maffia. Om het ministerie van Financiën dat hem in de gaten houdt af te leiden, haalt Christian een nieuwe klant binnen. Maar die blijkt gevaarlijker dan hij dacht. Na Batman speelt Affleck een heel ander soort superheld, in deze koude en gelikte thriller. In dit genre films komt autisme maar zelden aan bod en de acteur die zijn personage lang heeft voorbereid zet een fascinerende rol neer. Jammer dat de film te veel rekent op de prestatie van Affleck en daardoor het scenario uit het oog verliest. Dat loopt al snel verloren in een overheidsklopjacht, familietrauma's en afrekeningen. Uiteindelijk vergeet je waarom en tegen wie Wolff vecht. We hadden ook wat medelijden met Anna Kendrick, die enkel gecast lijkt te zijn om het vrouwelijke quotum van de film wat op te trekken. (2 sterren op 5)
Elli Mastorou