Het muzikale trio is intussen uitgedund tot een olijk duo, maar dat mag de pret op het podium niet bederven. Live laten Andrew Davie en Kevin Jones zich immers bijstaan door een zeskoppige band die het geheel naar een hoger niveau moet tillen. Niet dat dat echt nodig is, maar het helpt alleszins om het soms wankele zelfvertrouwen van Davie en Jones erbovenop te krijgen.
Andrew Davie: "Voor onze eerste plaat hadden we alle tijd van de wereld. Er was niemand die op onze muziek zat te wachten. Deze tweede plaat hebben we in amper vier weken geschreven, een groot verschil. We hadden vooraf wel een vaag idee welke richting we uit wilden, maar we hadden geen flauw benul hoe we het exact gingen aanpakken."
Hoe ben je daar uiteindelijk achter gekomen?
Davie: "Met vallen en opstaan. Ik heb een paar cruciale momenten gehad waarop ik de pedalen kwijtraakte en vreesde dat ik de kunst van het songschrijven verleerd was. Regelmatig werd ik overvallen door de angst dat al mijn nieuwe nummers complete crap zouden zijn. Gelukkig is Kevin er dan om me gerust te stellen."
Kevin Jones: "Ik heb een goed functionerende bullshit- en clichédetector, waardoor ik tijdig kon ingrijpen. (lacht) Ik ben trouwens van mening dat je alleen clichénummers maakt wanneer je te lui bent om origineel uit de hoek te komen en gewoon gebruik maakt van slagzinnen die al honderden keren gebruikt zijn. Als je jezelf daarop betrapt, ben je niet creatief bezig en moet je terug naar start'."
Davie: "Voor mij schuilt het geheim van een goed nummer vooral in de eerlijkheid ervan. Iedereen heeft zijn eigen manier om een bepaald verhaal te vertellen en dat is exact wat een song uniek maakt. Er bestaan maar een beperkt aantal verhalen, dus het enige wat jij kunt doen om origineel te zijn is dat verhaal eerlijk vertellen vanuit je eigen standpunt."
Zorgt dat unieke vertelstandpunt er ook voor dat deze plaat de tand des tijds gemakkelijker zal doorstaan? Naar verluidt is dat jullie ultieme ambitie.
Davie: "Door de manier waarop de teksten geschreven zijn, heeft deze plaat alleszins een veel hoger hier-en-nu'-gehalte. Dat hebben we bewust zo gedaan om een betrokkenheid te creëren. We kunnen alleen maar hopen dat zoiets helpt om dit album onsterfelijk te maken."
Jones: "Oppassen wat je zegt Andrew! Muzikanten worden vaak scheef bekeken als ze zich te ambitieus opstellen. Als je het waagt om luidop te zeggen dat je hoopt dat een bepaald nummer over tien jaar nog beluisterd wordt, gaan mensen je al snel als arrogant bestempelen. Ik heb dat altijd al absurd gevonden. Stel je voor dat je aannemer tegen jou zou zeggen dat het huis dat hij voor je gaat neerzetten over een paar maanden wel z'n beste tijd gehad zal hebben? Of dat een loodgieter bij het vereffenen van de rekening langs zijn neus zegt dat hij over een jaar wellicht een geheel nieuwe leiding zal moeten aanleggen? Dat is toch te gek voor woorden? Waarom zouden muzikanten zo'n houding dan wel moeten aannemen? Dat zal ik wellicht nooit helemaal begrijpen."
De luisteraars krijgen van jullie de raad om dit album 's nachts te beluisteren, bij voorkeur in de auto. Waarom zijn dat de perfecte omstandigheden?
Davie: "Wanneer je 's nachts in de auto zit, gebeurt er iets interessants in je hoofd. Enerzijds moet je op de weg letten, anderzijds is er nog genoeg ruimte voor andere gedachten, waardoor je op een andere manier naar de muziek gaat luisteren. Vergelijk het met muziek luisteren tijdens het koken: je bent bezig met iets praktisch, maar kunt tegelijk ook nog perfect de muziek absorberen. En dat zorgt voor een unieke luisterervaring."
Luisteren jullie onderweg ook zelf nog naar jullie eigen platen?
Jones: "Dat hangt heel erg van het moment af. Een album afwerken gaat in verschillende fases. Eerst ben je euforisch, vervolgens wil je alles veranderen en tot slot vergeet je wat je wilde veranderen en accepteer je de muziek zoals hij is. Een vreemd proces. Het lijkt een beetje op het opvoeden van je eigen kinderen: bij de geboorte ben je euforisch, vervolgens begin je aan de opvoeding en komen de verschrikkelijke tienerjaren, waarna je gewoon accepteert wie je kind geworden is. Voor Red Earth & Pouring Rain' moet die acceptatiefase nog beginnen, maar we werken eraan."
Mare Hotterbeekx
Bear's Den speelt op 16/11 in de Ancienne Belgique te Brussel.