Na 250 nummers en meer dan tien albums, zou iedereen het hem vergeven mocht Daan het wat kalmer aan doen, maar dat ligt niet in zijn onrustige aard. De man die België leerde dat zelfs een Housewife' mensenmassa's kan hypnotiseren, vindt alleen maar stilte als hij het bewust opzoekt.
Daan: "Ik ben katholiek opgevoed, of ze hebben het alleszins geprobeerd, en heb er een groot verantwoordelijkheidsgevoel aan overgehouden. Als iemand mij iets vraagt, voel ik me verplicht om paraat te staan of om die persoon op zijn minst een antwoord te geven. Ik heb bijna een doktersbriefje nodig om mij terug te trekken."
Je bent de rust gaan opzoeken in Spanje met De Nada', de documentaire die je samen met fotograaf Peter De Bruyne maakte. Hoe heeft die samenwerking het album gevormd?
"Ik had eigenlijk helemaal geen zin om een plaat te maken. Ik wou niets meer te maken hebben met deadlines of stress. Het was echt puur artistiek spelplezier, zowel voor Peter met zijn foto's als voor mij. Ik had het nodig om opnieuw de appetijt, de liefde voor mijn gitaartje terug te vinden. Het idee om er een plaat van te maken is pas helemaal op het einde ontstaan."
Wat is dan de trigger geweest?
"De muziek klonk heel verfrissend en ik voelde dat ik een nieuwe push had gekregen. De nummers waren schattig, lief, interessant en expressief en ik merkte dat de teksten die ik erop zong, me ook heel nauw aan het hart lagen. Mijn albums zijn telkens dagboeken en ze beschrijven fases uit mijn leven. Ik vond Nada' een goeie manier om mijn huidige fase te verwoorden."
In de documentaire ga je op zoek naar het absolute niets. Hoe zou je dat zelf omschrijven?
"Het absolute niets bereik je wanneer je zintuigen niet meer overgestimuleerd worden. Dan heb ik het over het licht en de geluiden, maar ook de ideeën die me hier heel de dag bezig houden. Ik wou er helemaal van losgekoppeld worden en in een zelfgekozen leegte belanden, zodat dat ik zelf zin kreeg om dingen te maken."
Lukt het je soms om je terug te trekken of is dat een onbegonnen strijd?
"Ik heb goede hoop voor de maand februari. Die staat nog helemaal leeg. Ah nee, wacht, de 12de, 14de en 16de heb ik al iets. (lacht). Ik probeer de rust wel bewust op te zoeken, want als mensen mij met rust laten, ben ik best een vrolijke, positieve jongen."
Welk effect had die zoektocht naar rust op de muziek van Nada'?
"Eigenlijk maak ik platen om te ontsnappen. Om in mijn eigen, speels fictiewereldje te belanden. Nu kwam ik in Spanje terecht in een lege wereld die op zich al straf genoeg was. Ik had geen behoefte om fictie te gaan maken, het was al mooi genoeg in zijn simpele eenvoud."
Het was initieel niet de bedoeling dat je de plaat zou uitbrengen. Wat deed je van gedachten veranderen?
"Ik ben nu al een tijdje bezig met muziek te maken en dat schept een verwachtingspatroon. Mijn firma heet Daan bvba en ik sta daar ook echt als werknemer ingeschreven. Je kan dat een tijd volhouden, maar op een gegeven moment moet er iets veranderen. Loopbaanonderbreking' had een slechte titel voor dit album geweest, maar het dekt de lading wel. Dus ik heb zo lang mogelijk tegen mezelf gezegd dat het geen nieuwe plaat was, tot het te duidelijk opviel."
"Moest ik niet even iets anders hebben gedaan, dan had ik een artistieke burn-out gekregen. Wanneer je gitaar spelen begint te beschouwen als werk, moet je jezelf vragen beginnen stellen. Dat is het moment waarop je je samen met je beste vriend terugtrekt in de natuur om wat quality time door te brengen."
Wat bracht het speelplezier in jou dan weer naar boven?
"Ik hou van fragiele klankjes en nootjes. Heel wat van de demo's waren slecht opgenomen en slecht gespeeld op slechte gitaren, maar dat had iets ontroerends en warms. Zeker als je daarop woorden zet die relevant zijn voor het leven dat je op dat moment leidt. I get weak in the presence of beauty."
Door wat geraak je nog geïnspireerd?
"Ik heb het geluk dat ik zo zot als een achterdeur ben. Ik loop van het kastje naar de muur. Ik kan mijn eigen ideeën ook heel slecht ordenen, waardoor ik heel de dag lang chaotische, willekeurige gedachten heb. Het is dus aangenaam om de stilte op te zoeken, al werkt dat ook niet perfect. Die kraan blijft ook daar openstaan, maar op een toffere manier."
Elk Daan-album lijkt een nieuw facet van jezelf te tonen. Zijn er nog kanten die we zullen ontdekken?
"Ik heb het gevoel dat ik zelfs nog niet aan de helft geraak van wat ik zou willen doen. Ik kan bijvoorbeeld nog veel bijleren in de kunst om heel direct en efficiënt te schrijven. Ik kijk er dus naar uit om in 2027, met mijn grijze haren, hopelijk iedereen te verbazen met een hele gevatte titel. (lacht)"
Xavier Vuylsteke de Laps
Daan speelt op 11/12 in de Botanique te Brussel.
Recensie
Een uitbundige zoektocht naar stilte
3/5