Een Oreo in twee delen is namelijk niet zo simpel als het lijkt. Vooral met de crème is het knoeien: geregeld zit op de ene helft koek veel meer crème dan op de andere. Of erger: op de ene helft zit géén crème en op de andere alle crème. Professor Owens van de Massachusetts Institute of Technology ging zich daarom verdiepen in de koek, en publiceerde zijn resultaten in het vaktijdschrift American Institute of Physics.
Daarvoor ontwikkelde hij een Oreometer: een toestel waarmee je een Oreo kunt splitsen in twee delen met een het juiste ‘krachtmoment’, een maat waarmee het rotatie-effect van een kracht gemeten wordt. Met de juiste rotatie wou Owens de crème evenwichtig kunnen verdelen tussen de twee koekjes.
Mislukt
Maar Owens kwam van een kale reis terug. «We hebben helaas ontdekt dat zelfs als je een Oreo perfect draait, de crème bijna altijd grotendeels op een van de twee koekjes terechtkomt», liet Owens optekenen aan CNN. Dat betekent niet dat het onmogelijk is om een Oreo te splitten met een gelijkmatige hoeveelheid crème op beide delen, maar als het voorvalt, berust dat eerder op toeval dan op skill. Of je een koekje gelijkmatig kunt verdelen heeft volgens de studie vooral te maken met de hechting tussen de crème en het koekje, iets dat te maken heeft met de productie van de koek en niet met jouw nauwkeurige werk om de koek te splitten.
Oefening baart teleurstelling, dus.