Met een lach en een traan vertelt Vincent Leus, de vader van Emilie, voluit over het open karakter en de positieve ingesteldheid van zijn dochter. Maar wanneer het over het noodlottige ongeval gaat, sluipt er woede in zijn stem. Op 11 november 2009 was Emilie Leus samen met drie medestudenten met de fiets onderweg naar Geraardsbergen. Ter gelegenheid van hun studentendoop hadden ze de opdracht gekregen er mattentaarten te kopen en een liedje van K3 te zingen. Uiteindelijk zouden ze niet verder geraken dan Oosterzele. In de vroege ochtend mist een dronken chauffeur zijn bocht, komt op een duiker terecht, gaat overkop en maait de vier studenten van de baan. Drie van de vier overleven het ongeval niet.
Pas drie maanden na de feiten komen de ouders van Emilie Leus te weten dat de jonge chauffeur zwaar onder invloed was. Ze vroegen de politierechter de jongeman een werkstraf te geven. Ze eisten dat hij op scholen gaat spreken met de boodschap dat alcohol en rijden botst. Hun verzoek werd geweigerd. Hij kreeg een rijverbod van twee jaar, tot groot ongenoegen van Vincent Leus: «Die straffen zijn veel te licht in verhouding met wat men aanricht. Men heeft compassie met ons, maar je moet geen compassie hebben met ons. Het is Emilie die er niet meer is. Zij is geen dokter meer geworden. Zij is geen moeder geworden.»
Op aanraden van een vriend gaat Vincent Leus uiteindelijk zelf lezingen geven op scholen. Tot zijn grote verbazing vroeg de school hem na zijn eerste lezing hoeveel die hem verschuldigd was: «Ik antwoordde dat ik zelf geen geld wou, dat ik die lezingen zie als mijn missie.» Zo groeide het idee om met het verworven geld een fonds op te richten.
Enkele weken later was het Fonds Emilie Leus geboren met als slogan ‘Please, don’t drink and drive’. Het fonds wordt gefinancierd door de lezingen die Vincent geeft, een jaarlijkse benefietloop en sponsoring. Met dit geld doet het fonds aan sensibilisering op vlak van verkeersveiligheid en ondersteunen ze verkeersslachtoffers. Een van de vele gesteunde individuele projecten is dat van Michiel Desmet. Hij raakte verlamd na een busongeval in Thailand. Dankzij het Fonds Emilie Leus kon Desmet zich een handbike en een speciale auto aanschaffen: «Ik ben het Fonds Emilie Leus heel dankbaar voor de steun die ik gekregen heb. Die twee aankopen hebben mij echt veel vrijheid en perspectief gegeven.»
Vandaag doorkruist Vincent nog altijd heel Vlaanderen om lezingen te geven aan scholen en verenigingen. Eindigen doet hij altijd met twee boodschappen. Enerzijds is dat een boodschap van hoop, hoop dat zijn lezingen ooit hun nut zullen hebben. Anderzijds wenst hij de toehoorders een mooi leven toe. «Want het leven is mooi. Echt gelukkig ga ik nooit meer zijn. Als je een dochter verloren hebt, dan lukt dat niet meer. Maar aan jullie allen wens ik een mooi leven toe.»
Wie ben ik?
Mijn naam is Pauline Augustyn. Ik ben 26 jaar en masterstudente radio aan het RITCS. Ik kom uit Gent maar heb sinds een paar jaar mijn hart verloren aan Brussel. Als je meer wil weten over mijn projecten kan je altijd een kijkje nemen op mijn LinkedIn-profiel:
www.linkedin.com/in/pauline-augustyn- 2a559619b/
Aanpak?
Samen met mijn Franstalige collega Juliette Pardon ontdekten we na een kleine brainstorm dat we hetzelfde idee hadden: een reportage over ouders die een kind verloren hebben en toch de kracht en moed vinden om iets op poten te zetten wat voor anderen een redding of steun kan zijn. Van veerkracht gesproken! Ondanks de zwaarte van het thema zijn we er toch voor gegaan en leerden we heel wat bewonderenswaardige mensen kennen.