De wereldheerschappij van mollen is weer een voorbeeld van convergente evolutie, het proces waarbij verwante organismen onafhankelijk van elkaar vergelijkbare eigenschappen ontwikkelen om zich aan te passen aan vergelijkbare behoeften. Er zijn genoeg voorbeelden van hoe dit in de natuur gebeurt - zoals hoe vleermuizen, insecten en vogels onafhankelijk van elkaar vleugels hebben ontwikkeld - maar de nederige mol is een bijzonder opvallend voorbeeld.
Ierland buitenbeentje
Technisch gesproken behoren echte mollen alleen tot de taxonomische familie Talpidae, die voorkomt op het noordelijk halfrond van Noord-Amerika en Eurazië (hoewel er vreemd genoeg geen voorkomen in Ierland).
Hiertoe behoren ongeveer 42 verschillende soorten, waaronder de Europese mol, de kleine Japanse mol, de semiaquatische Russische desman en de sneeuwbergspitsmuis uit China. De vele soorten variëren enigszins, maar ze hebben een aantal duidelijke kenmerken gemeen. Het zijn allemaal kleine, donkerharige dieren met cilindrische lichamen, naar buiten gedraaide klauwen, een haarloze snuit en een slecht gezichtsvermogen (soms zijn ze helemaal blind of hebben ze zelfs geen ogen).
Gouden mol
Een ander dier dat deze kenmerken heeft ontwikkeld is de gouden mol, die niet behoort tot de echte mollenfamilie Talpidae, maar een eigen familie vormt die bekend staat als Chrysochloridae. Deze dieren ontwikkelden de molachtige kenmerken helemaal los van de Talpidae in Sub-Sahara Afrika. In alle opzichten lijken ze erg op echte mollen, behalve hun lichtblonde vacht, die beter is aangepast aan het leven in de zanderige landschappen van zuidelijk Afrika.
Een ander voorbeeld zijn de buidelmollen uit Australië. Deze wezens, die onafhankelijk zijn van de families Talpidae en Chrysochloridae, ontwikkelden hun molachtige kenmerken uit een geslacht van buideldieren, de ongewone zoogdieren die hun jongen in een buidel dragen zoals kangoeroes, Tasmaanse duivels en koala's.
De raarste van allemaal
En dan is er ook nog de vreemdste van allemaal: de naakte molrat. Taxonomisch gezien is dit helemaal geen mol, maar een knaagdier dat veel van de belangrijkste kenmerken draagt die we bij alle hierboven genoemde dieren zien en die helpen bij een ondergrondse levensstijl.
Van alle ondergrondse molachtige zoogdieren zijn ze ongetwijfeld de vreemdste. Ze voelen geen pijn, zijn resistent tegen de meeste vormen van kanker en kunnen bijna 20 minuten overleven in een omgeving zonder zuurstof. Ze vertonen ook duidelijk eusocialiteit, het coöperatieve systeem van sociaal gedrag dat typisch geassocieerd wordt met bijenkorven en termieten. De evolutie is hier echt wild mee geworden.
Zelfs schaaldieren ontsnappen niet
Zelfs schaaldieren kunnen worden aangetrokken door molachtige vormen. Emerita is een geslacht van kreeftachtigen dat ook wel bekend staat als de mollenkrab vanwege zijn molachtige aanpassingen die hem in staat stellen om te gedijen in de modderige holen van de moeraszone van de zee. Natuurlijk komt dit dier op de stamboom niet in de buurt van echte mollen, maar het komt ook niet in de buurt van echte krabben.
Met andere woorden, Emerita zijn geëvolueerd om tegelijkertijd molachtige en krabachtige kenmerken te krijgen, waardoor ze een buitengewoon voorbeeld zijn van dubbele convergente evolutie.
Alles wat je echt wilt weten vind je op Metrotime.be