Reggae Geel: feesten bij 35 graden

Alles kwam een beetje trager op gang, maar niemand die er zich aan stoorde. Veteraan Yellowman holde van links naar rechts met de energie van een jong veulen. Aan zijn inzet zal het niet gelegen hebben en niets dan respect voor de man, maar het was wachten op Romain Virgo voor een eerste hoogtepunt. Geen maatschappijkritische teksten maar gewoon zalige nummers over alle facetten van de liefde, misschien wel het allerbelangrijkste thema. Jamaicanen hebben een zwak voor ballads en zelfs hardcore soundsystems deinzen er niet voor terug een nummer van Celine Dion in hun set te mixen, rijkelijk voorzien van geluidseffecten om het nog wat kracht bij te zetten. Virgo scoorde trouwens zijn grootste hit met een cover van Sam Smith.

Net toen het in de Bounce Dancehall wat draaglijker werd, was daar Saxon Sound om het kwik opnieuw de hoogte in te jagen. Instant feestje, tot Shabba Ranks op mainstage verscheen en de fakkel overnam. Zoals verwacht een voorspelbare show - de man bracht twintig jaar geleden zijn meest recente album uit - maar met bakken energie en ongeëvenaarde ‘heupskills' blijft ‘Mr. Loverman' nog steeds een prima headliner.

Spice bood, met haar weelderige vormen in een zwart stukje lycra gepropt, het perfecte tegengewicht voor al het testosteron. Geflankeerd door twee danseressen die zowat alles aan hun lichaam moeiteloos konden laten trillen, zette ze de tent op z'n kop. Een argeloze jongeman uit het publiek werd getrakteerd op een lesje daggerin dat hij zich nog lang zal herinneren. Dit was rauwe en expliciete dancehall-energie, de man/vrouw met meer dan twintig Reggae Geels op de teller fronste wellicht op tijd en stond de wenkbrauwen, maar het jonge publiek was helemaal mee.

Op weg naar huis stonden Dixie Peach en Gregory Fabulous klaar om ons muzikaal te louteren met hun chants, krachtig door de 18inch Corner geblazen door Jah Tubby's World system. In het bos was overigens een rookverbod van kracht. Hier en daar stegen natuurlijk nog wat onvermijdelijke ganjawolken ten hemel, maar het was duidelijk merkbaar dat de aanwezigen deze magische plek niet zouden willen verliezen door een brand.

Lee Perry en Mad Professor toonden zich daar op zaterdag ook van hun beste kant. Perry, 82 intussen en nauwelijks zichtbaar vanuit het publiek, zong en declameerde bezwerend, zonder muzikanten, zoals dat in Jamaica gebruikelijk is. Professor haalde alles vakkundig door de geluidsmangel, versterkt door het soundsystem van Blackboard Jungle. Dub is ongezien populair. De rauwe muzikale energie zonder show, met focus op de spirituele boodschap en de kracht van het soundsystem raakt elke vezel in je lichaam. Als je toevallige bezoekers (leken) vraagt naar hun toppers, staat de 18inch Corner steevast bovenaan het lijstje.

Op mainstage deden legendes en vaste waarden als Horace Andy, Cocoa Tea en Johnny Osbourne vakkundig hun ding. Protoje demonstreerde waarom hij daar binnen dertig jaar ook als legende zal staan. Zijn performance had alles om de wei helemaal in te pakken: présence, energie en songs met een boodschap, gedragen door zijn strakke begeleidingsband ‘The Indiggnation'.

Niks moet op Reggae Geel dus werd er ook het hele weekend volop gechild. Maar de mensen die zaterdagnacht nog even het onderste uit de kan haalden bij dublegende Jah Shaka of, aan de overzijde van het spectrum, King Addies, hadden overschot van gelijk. Vanaf nu is het namelijk weer een jaar wachten op de 41^ste editie.