De wei liep al vroeg gezellig vol, en met zoveel mooie namen op de affiche was het wikken en wegen om niets te missen. Nog even een bord jerk chicken' en dan was het tijd om ons over te geven aan de jaarlijkse processie tussen de verschillende stages'. Dit waren de hoogtepunten op vrijdagavond:
Chronixx (mainstage)
Wat een talent en charisma, de jonge artiest maakte zijn favorietenrol helemaal waar en er volgde een aaneenschakeling van hits die tot ver buiten de eerste rijen luidkeels werden meegezongen. Strakke show, straffe songs en een Zinc Fence Redemption', de begeleidingsband, die volledig op dreef was. Bekend volk ook in de frontstage: de legendarische Beenie Man stond dit jaar niet op de affiche, maar de King of the dancehall' pikte wel een groot deel van show mee. Chronixx is de vaandeldrager van de nieuwe lichting, laat dat duidelijk zijn.
Capleton (mainstage)
Een enigszins voorspelbare show, maar voor wie door een teleurstellende Jah Cure wat in slaap werd gewiegd, kwam Capleton geen moment te vroeg. De man blijft op zijn vijftigste een vat energie en dat zou het publiek geweten hebben. Na een opbouwende set met heel wat klassiekers volgde een medley van nineties dancehall anthems' die de massa deed ontvlammen. Vervolgens schakelde de Fireman' nog enkele versnellingen hoger. Gedaan met zachtjes meedeinen, tijd om die festivalcalorieën keihard op te branden: More Fire'!
Channel one (18 corner)
Wat technische problemen aan het begin van de set, maar eens alle knopjes juist stonden en Ras Kayleb de microfoon ter hand nam, waren we vertrokken voor enkele uurtjes zalige dub. Zijn bezwerende stem en de selectie van Mickey Dread, waren zoals steds een genot voor lichaam en geest. Naar het einde werd het tempo opgedreven en het bos' bewees eens te meer zijn onmisbare rol in het universum van Reggae Geel. Een dansende mensenmassa, die met een glimlach op het gezicht de loutering van een zware dub-sessie ervaart. Toegegeven, het klinkt een beetje 'geitenwollensokken', maar probeer het bij gelegenheid vooral zelf eens.
Op weg naar de parking vielen de eerste druppels uit de lucht, wat helaas de voorbode bleek van een buienfront dat zaterdag ook nog een tijdje over het terrein trok. Genoeg om de late beslissers af te schrikken en de 39ste editie te doen afklokken op 50.000 bezoekers.
De afwezigen hadden nochtans ongelijk, want op enkele druppels na bleef het de hele avond droog. Van zaterdag onthouden we vooral het volgende:
Bounce Dancehall
Tommy Milfnikka zorgde samen met zijn gasten voor een heropstanding van de tent'. Dancehall is opnieuw ongekend populair en nam de afgelopen jaren ongemerkt de hitparades over. Vijf jaar geleden zou niemand het hebben durven vermoeden, maar in 2017 schrikt niemand er nog van als Bieber of Ed Sheeran op de draaitafel belanden. Het was er vroeg en tot diep in de nacht lekker druk. Wij zagen zelfs een delegatie van de Geelse KVLV een dansje wagen op So mi like it' van Spice. Gelukkig hadden ze er geen flauw benul van welke activiteit de brave juffrouw in dit nummer bezingt, of toch?
Het mocht dit jaar gelukkig ook opnieuw iets luider. De afgelopen jaren had je vaak de indruk dat er werd gespeeld op een enkele wekkerradio, waardoor het geheel soms meer aanvoelde als een receptie van de lokale meerderheidspartij dan van het broeierige feestje waarvoor zoveel mensen elk jaar naar Geel afzakken.
Young Warrior Soundsystem (18 corner)
Over luid gesproken: waar Word Sound & Power' op vrijdag het bos liet daveren, deden de stacks (luidsprekertorens) van Young Warrior er zaterdag nog een flink schepje bovenop. De hele dag lang was het genieten en daar zat zeker ook Queen Omega voor iets tussen, live zingend over de selectie van Maffia & Fluxie Sound. Na Jah Youth sloot Young Warrior af met een drie uur durende sessie. Niet zo uitzonderlijk in dit genre, enkele weken geleden zagen we zijn 67-jarige vader nog vijf uur lang ononderbroken aan het werk.
Christopher Martin (mainstage)
Geen meterslange dreadlocks en red, gold and green'-attributen bij deze jongeman, de lineup van het hoofdpodium was verrassend poppy' en dat hoeft niet noodzakelijkerwijs negatief te zijn. Dat bewees Christopher Martin. De ladies' waren vanaf de eerste noot mee, maar ook ondergetekende liet zich niet onbetuigd.
Tot slot nog dit: Black Uhuru zal ongetwijfeld goed geweest zijn, maar onze kaars was uit. Headliners die pas ver na middernacht het podium betreden? Ook dat is typisch Jamaïcaans, de echte toppers komen daar op grote festivals pas tegen negen uur 's morgens in actie. Misschien een idee voor de jubileumeditie van volgend jaar?
Stefan Van Reeth