SPOT ON. Monolithe Noir: «Als luisteraar word je op sleeptouw genomen»
Metro draagt ontluikend muzikaal talent van eigen bodem een warm hart toe. Daarom zetten we regelmatig artiesten in de schijnwerpers die verborgen zitten in het rijke Belgische muzieklandschap, onder de radar van het massapubliek. Vandaag is het woord aan Monolithe Noir, het project van de in Brussel gevestigde Bretoen Antoine Pasqualini.
Monoli the Noir is het geesteskind van Antoine Pasqualini, van oorsprong Bretoens. Hij verhuisde van Brest naar Brussel. Eind augustus bracht Monolithe Noir zijn derde album uit, ‘Rin’, wat ‘geheim’ betekent in het Bretoens. Het album versmelt traditionele rock met krautrock, ambient en ‘drone muziek’ (ambient die gebruik maakt van repetitieve geluiden en noten). Op het podium presenteert de band zich als een trio: de Fransman A
ntoine Pasqualini (synth, zang), de Waalse Brusselaar Yannick Dupont (bas, toetsen) en de Vlaming (en voormalig Balthazar-drummer) Christophe Claeys (drums, percussie, elektronica).
Beschrijf de origin story van jullie muzikale project.
Christophe Claeys: «Monolithe Noir werd geboren aan het einde van een soloset van mijn vorige project. Na een paar nummers op akoestische gitaar had ik een Casiotone, delay effecten en samples gebruikt om wat sfeervolle nummers te spelen. Bleek dat het interessanter was om die muziek te spelen dan het eerste deel van de set. Iemand in het publiek (een muzikant van wie ik de naam ben vergeten) vertelde dat hij zich in een «droomstaat» voelde. Dat was de geboorte van Monolithe Noir.»
Hoe onderscheiden jullie zich van de grijze massa?
«De muziek van Monolithe Noir neemt de luisteraar mee op een reis door de achtergrond van zijn makers. Bretagne - en de herontdekking ervan - stond centraal in het schrijfproces van ‘Rin’, en de muziek is beeldend: verzonken paden, knoestige bomen, star gebeitelde kusten en uitgestrekte heides vormen het decor. Maar ook B rest, eenzame dorpjes, voorstedelijke gebieden en een kerncentrale in het hart van Monts d'Arrée. Het Bretonse landschap is even gevarieerd als het Bretonse weer, waar regen en zon elkaar onverwacht overrompelen. Als luisteraar word je op sleeptouw genomen zonder ooit de vaste
grond onder je voeten te verliezen.»
F
ans van welke gevestigde artiesten zouden jullie muziek weleens kunnen smaken?
«BEAK>, Broadcast, Lucrecia Dalt, Terry Riley en Portishead»
God is een dj, wist Faithless ons te melden. Mocht er één plaat op endless repeat staan in de hemel, welke zou jij aanvragen bij je aankomst daarboven?
«‘Fiori Chiari, Fiori Oscuri’ van Alvin Curran»
Wat is je grootste muzikale ambi tie?
«Wereldwijd touren gedurende drie maanden per jaar, intieme en tegelijk extatische liveshows spelen en mensen ontmoeten van over de hele wereld. En door dat te doen, een inkomen genereren dat ons in staat stelt om ons leven te leven en te blijven experimenteren terwijl we muziek maken. De platenverkoop kan ons een pensioen bijeen sparen.»
Deze peeps verdienen een shout-out:
«Eliane Radigue, as always. Larry David»
‘Rin’ van Monolithe Noir is uit bij Capitaine Records.
