SOUNDCHECK. Metejoor: «Het duurde een hele poos eer ik complimenten kon omarmen’

Dag Joris. Wat is het verhaal achter je nieuwe zomersingle?

Joris van Rossem: «De song gaat over een relatiebreuk. Het personage van Snelle en mijn personage zijn boezemvrienden. Hij belt mij op om troost te bieden en beurt me op. Zoals dat gaat in mannelijke vriendengroepen, vergeet ik mijn zorgen door op schok te gaan: we duiken het café en het nachtleven in en feesten erop los. We halen herinneringen op aan vroeger. In het refrein kom ik tot inzicht over de oorzaak van de breuk: ik gedraag me als een achttienjarig jochie. Ik ben een groot kind, en daarom heeft ze me laten vallen. De tekst klinkt ietwat somber, maar de song op zich is geen melancholische ballad. Het reggaedeuntje zorgt voor een zomerse en luchtige sfeer.»

Drie MIA’s, een resem hits, een tweede gouden plaat: het gaat opeens heel hard voor jou. Had je verwacht dat je zo snel naar de top van de Vlaamse pop zou klimmen?

«Absoluut niet, maar ik heb er de voorbije vijf jaar wel heel hard aan gewerkt, en dan hoop je dat de puzzelstukjes ooit in elkaar vallen. Het is nu vooral zaak om ervan te genieten. Het mag niet voorbijgaan alsof het niets is.»

Je leek oprecht overweldigd toen je drie keer het podium mocht beklimmen om een MIA in ontvangst te nemen. Heb je je eigen succes onderschat?

«Ik vond het al geweldig dat ik genomineerd was! Dat was voor mij al een overwinning op zich. Ik stond tussen de grootsten in België, wat heel gek is. Drie MIA’s mee naar huis nemen, dat had ik nooit verwacht. Ze pronken nu in mijn slaapkamer, ik ben nog een mooi plekje aan het uitzoeken in huis. Ik word wakker en ga slapen naast die pilaren, da’s wel leuk.» (lacht)

Je bent in een mum van tijd uitgegroeid van een nobele onbekende tot een herkenbaar gezicht in de showbizz. Hoe bevalt het BV-schap?

«Goh, het is een constante zoektocht. Ik moet heel bewust zijn van wat ik zeg of doe, want ik leef in de schijnwerpers. Je moet constant scherp staan en 100% aanwezig zijn. Mensen zien me nu ook plots als een ander persoon. Vroeger kon ik nog babbelen over voetbal en herinneringen ophalen, nu spreken mensen me vaak aan over mijn muziek of ervaringen in de mediawereld. Gesprekspartners hebben de neiging om telkens diezelfde onderwerpen aan te halen. Die interesse in mijn carrière is allemaal heel leuk, maar ik klets ook graag eens over iets anders.»

Tijdens de Warmste Week heb je openlijk gepraat over je faalangst, die jarenlang je muziekcarrière belemmerde. Hoe heb je die uiteindelijk overwonnen?

«Door veel te doen. Hoe meer je oefent, hoe beter je in iets wordt en hoe meer vertrouwen je tankt. Daarnaast had ik het moeilijk met complimenten omarmen. Telkens ik complimenten ontving voor mijn zangkunsten, was ik achterdochtig. Ik dacht dat ze niet gemeend waren, dat mensen zich sociaal wenselijk gedroegen. ‘Hier in Vlaanderen moeten ze dat zeggen’, maakte ik mezelf wijs. Ik heb intussen geleerd om vertrouwen te putten uit die complimenten.»

Je staat nu in Vlaanderen te boek als een rijzende ster. Voel je dat daar een bepaalde prestatiedruk mee gepaard gaat?

«Ja, je moet presteren want mensen verwachten nu eenmaal iets. Maar in de periode vóór mijn doorbraak lag er nog meer druk op mijn schouders, want toen moest ik elk publiek nog overtuigen van mijn waarde. Nu ik weet wat de sterkte is van mijn band, ervaar ik veel minder druk. Hoewel ik besef dat de verwachtingen van mijn publiek hoog liggen.»

De weg naar de top is moeilijk, maar het is nog moeilijker om aan de top te blijven. Hoe zorg je ervoor dat je ster niet uitdooft maar blijft shinen?

«Daar denk ik regelmatig aan. Ik ga gewoon op hetzelfde elan door: blijven werken, altijd kiezen voor kwaliteit, ervaring opdoen. Ik zit nog steeds in een groeiproces. Veel mensen hebben nog nooit van Metejoor gehoord; er is dus nog wat groeipotentieel.»

Een aantal jaren geleden combineerde je je job als leerlingenbegeleider in Turnhout nog met je muziekcarrière. Wat was de aanleiding om de knoop door te hakken en voluit voor een muziekcarrière te gaan?

«Ik was op een punt beland dat ik niet langer de beste versie van mezelf kon zijn op beide vlakken. Ik ben steeds 200% toegewijd als ik me voor iets engageer, maar dat was toen niet meer haalbaar. Ik was oververmoeid en teleurgesteld in mezelf. Uiteindelijk heb ik gewikt en gewogen welk vak me de meeste voldoening gaf. Ik heb voor mijn passie gekozen: muziek. Het was een sprong in het diepe. Ik twijfelde te pas en te onpas over mijn slaagkansen. Na ‘1 op een miljoen’ had ik het gevoel dat de trein vertrokken was en heb ik de klik gemaakt.»

Tot slot: je dook de laatste maanden op in allerlei televisieprogramma's, zoals ‘Dancing With The Stars’, ‘Een Echte Job’ of als coach in ‘The Voice Kids’: streef je ook een carrière als tv-persoonlijkheid na, of zie je die tv-optredens als iets bijkomstigs?

«Ik ambieer niet per se een tv-carrière, het is gewoon heel leuk om te doen. Ik grijp de kansen als ze zich aandienen. Ik neem vooral deel aan tv-programma’s wanneer mijn concertagenda minder druk is.»

Is er een tv-programma waar je doodgraag aan zou willen deelnemen?

«Muzikale programma’s zoals ‘Liefde Voor Muziek’. Een job als presentator van een muziekgerelateerde show lijkt me ook heel leuk. Als iemand een aanbieding heeft: contacteer me!» (lacht)