Dag Amber en Marie. Jullie debuut-EP draagt de titel ‘waiting room’: een verwijzing naar de lockdown?
M
De single ‘bad grades’ stootte vorig jaar vrijwel meteen door naar de nummer 1-plek in ‘De Afrekening’ van Studio Brussel. Hadden jullie zó snel zóveel succes verwacht?
Amber: «Nee. Toen we voor de eerste keer in het gebouw van Studio Brussel waren voor de Nieuwe Lichting hadden ze ons gevraagd om spotjes op te nemen. We moesten ons voor de show gedragen alsof we op nummer één stonden in ‘De Afrekening’. Ik herinner me nog dat we elkaar vol ongeloof aankeken. Heel grappig, want dat was toen nog irrealistisch voor ons.»
Marie: «Het is absurd snel gegaan. En omdat we in volle coronaperiode zaten, hadden we niet echt vat op wat er gebeurde. We beleefden alles vanachter ons computerscherm, waardoor het minder ‘echt’ aanvoelde. Toen we weer mondjesmaat mochten optreden, voelden we pas echt de impact van onze muziek en de omvang van ons publiek. De eerste keer dat we een massa hoorden meezingen met ‘bad grades’ waren we verbijsterd. We hadden nooit verwacht dat die song zulke proporties zou aannemen.»
Amber: «Twee jaar geleden hadden we allebei nog nooit op een podium gestaan. We moesten dus van nul beginnen: leren wat een soundcheck is, de geluidsinstallatie afstellen, enzovoort. We moesten onze achterstand in een ijltempo inhalen. Al heel snel stonden we op de planken naast ervaren muzikanten naar wie we opkeken. Soms was dat beangstigend, maar anderzijds bestaat er geen mooiere leerschool.»
Marie: «Ik vind het waanzinnig dat wij al doende mogen leren. We leren bij op het podium: da’s een luxe die weinigen gegeven is.»
Bij die eerste optredens moet de plankenkoorts dan toch gigantisch geweest zijn?
Amber: «Amai nog niet. Verschrikkelijk.» ( lacht)
Marie: «Intussen hebben we al meer dan honderd keer opgetreden, en die plankenkoorts is er nog altijd. We kunnen er wel beter mee omgaan. Eenmaal je merkt wat je terugkrijgt van het publiek, wordt die stress op het podium al snel omgezet in enthousiasme.»
Amber: «In het begin was ik ook geïntimideerd om tussen al die ervaren muzikanten te staan, als enige die niet aan het conservatorium heeft gestudeerd. Met een opleiding aan het conservatorium ben je meester over je instrumenten. Wij hebben muziek leren spelen als hobby, naast onze studies. Op technisch vlak hadden we dus een achterstand tegenover geschoolde musici. Tegelijk vind ik het mooi dat we iets bereikt hebben zonder opleiding aan het conservatorium, en die boodschap wil ik ook uitsturen naar mensen die muzikale aspiraties hebben: laat je niet afschrikken, je moet geen conservatorium hebben gedaan om iets te kunnen. Het belangrijkste zijn je songs en je bezieling. Je moet geen zotte solo’s kunnen spelen om een gevoel over te brengen.»
Marie: «Iedereen kan een instrument leren spelen, maar niet iedereen kan zich een instrument eigen maken. Dat was ook voor ons een heel lange zoektocht – we zijn overigens nog steeds aan het zoeken.»
Jullie hebben elkaar ontmoet op de Antwerp Pride in 2018. Wat maakt jullie zo complementair?
Marie: «Wij verschillen heel erg van elkaar. Soms is dat goed, soms is dat lastig. Maar voornamelijk goed. (
Amber: «Ik ben ook veel meer gericht op details, terwijl Marie gevoelsmatiger te werk gaat.»
Jullie eerste single ‘1712’ werd vernoemd naar de hulplijn waar je geweld en misbruik kan melden. Hebben jullie zelf negatieve ervaringen gehad met grensoverschrijdend gedrag?
Amber: «Iedereen maakt zulke dingen mee. We zijn daarover beginnen te schrijven toen ik het gevoel kreeg dat iedereen in mijn vriendengroep zulke ervaringen met zich meedraagt. Ik kan uit het blote hoofd tien vrienden opnoemen bij wie stiekem drugs in hun drankje is gedaan tijdens het uitgaan. Dat is schrijnend. Het feit dat je wordt lastigvallen tijdens het uitgaan wordt nog te vaak genormaliseerd. Terwijl zo veel mensen zich alleen voelen met zulke ervaringen, omdat niemand erover praat. Het wordt ook nog heel vaak gezien als een fout van het slachtoffer.»
Marie: «Het begint eigenlijk al bij de opvoeding op school. Toen wij scholieren waren, werd er in de les Seksuele Opvoeding met geen woord over grenzen en wederzijdse toestemming gerept.»
Amber: «Er is wel verbetering op dat vlak, maar we zijn er bijlange nog niet. Ik heb het gevoel dat veel mensen nog lacherig doen over grensoverschrijdend gedrag. Het wordt nog te vaak niet serieus genomen.»
Er kwamen sinds het ontstaan van #MeToo heel wat onfrisse zaken naar de oppervlakte, ook in ons land. Denken jullie dat de drempel voor slachtoffers om naar buiten te treden met hun verhaal kleiner is geworden of werkt al die media-aandacht net averechts?
Amber: «Het is dubbel. Ik hoop dat de drempel lager wordt, maar er is ook een tegenreactie. Mensen die het allemaal flauwekul vinden laten zich ook horen. Dat kan slachtoffers dan weer afschrikken om hun verhaal te doen.»
Marie: «We mogen ook niet vergeten dat #MeToo niet enkel rond mediagenieke rechtszaken draait. Het komt in het dagelijkse leven zó vaak voor. Het gaat veel meer dan een paar rechtszaken vergen om een mentaliteitsverandering teweeg te brengen.»
Jullie eerdere single ‘untitled’ gaat over het groeiende egocentrisme in de maatschappij.
Marie: «In essentie gaat ‘untitled’ over de ratrace van de maatschappij. We gaan allemaal mee in de sleur van ‘alles moet snel gaan’ en iedereen volgt als schaapjes. Er is steeds minder tijd om naar elkaar te luisteren.»
Amber: «En weinig tijd voor emoties ook. Sociale media hebben zoveel aan belang gewonnen, dat Messenger of Instagram tegenwoordig de norm lijkt om met elkaar te praten. Daardoor worden de gesprekken zo oppervlakkig. Het enige dat je ziet van andere mensen zijn de mooie plaatjes die ze op Instagram plaatsen. We moeten ons bewust zijn van het feit dat iedereen die achter de computer zit te kijken naar die shit op Instagram óók problemen heeft.»
Marie: «Die sociale media maken ons ook asociaal. We leven allemaal voor onszelf. Het is bovendien heel makkelijk om iemand te negeren op sociale media: je leest de berichtjes van die persoon gewoon niet meer. Of erger: je blokkeert die persoon.»
Amber: «Een ontzettend kille manier van leven. Sociale media zijn zodanig ingebakken in onze dagelijkse routine. Tot voor kort zat ik soms wel vijf uur of langer per dag naar mijn scherm te staren.»
Marie: «Bij mij is dat soms acht of negen uur per dag.»
Amber: «Zo wil ik mijn dagen niet spenderen, dacht ik. Daarom heb ik onlangs alle sociale media van mijn gsm verwijderd. Als ik nu toch nog naar mijn socials kijk, doe ik dat heel bewust. Sindsdien heb ik het gevoel dat mijn dagen veel zinvoller zijn geworden.»
Marie, jij maakte in 2020 als eindproef voor je bachelor Journalistiek de podcast ‘Uit de PodKast’, over je ‘gedwongen’ coming-out in het zesde middelbaar. Hoe is dat idee tot stand gekomen?
Marie: «Toen Amber en ik in de kast zaten, hadden we heel weinig rolmodellen in België. Er was weinig representatie in de reguliere media. Ik heb mezelf altijd voorgenomen om, als ik op een dag uit de kast zou komen, mijn verhaal te delen met mensen die er behoefte aan zouden hebben. Toen ik mentaal sterk genoeg stond, heb ik dat aan de hand van een podcast gedaan.»
«Bij het prille begin van Kids With Buns had ik me nog niet geout bij mijn ouders. Amber had toen een gitaarriem in de regenboogkleuren. Ik was panisch en heb haar toen gevraagd om die niet te dragen, anders zouden de mensen weten dat ik gay ben. Uiteindelijk heb ik mijn ouders per brief ingelicht. Die had ik op een dag thuis achtergelaten toen ik naar kot vertrok. Ik had er geen behoefte aan om hun reactie te zien. Vaak komt de eerste reactie van mensen op zo’n nieuws verkeerd over, omdat ze niet weten hoe ze met zo’n moment moeten omgaan. Het staat overigens niet in steen gebeiteld dat je je ouders in hun gezicht moet vertellen dat je gay bent. Zich outen is op zich al moeilijk genoeg: je moet zelf kunnen kiezen hoe je je boodschap overbrengt. Hoe heb jij dat eigenlijk gedaan, Amber?»Amber: «Het nieuws had mijn ouders al bereikt zonder dat ik het wist. Ik vind het nog steeds bijzonder jammer dat ik me niet persoonlijk bij hen heb kunnen outen. Ik was er nog niet klaar voor. Op mijn ultraconservatieve school wist iedereen dat ik gay was: superkut was dat. Ik heb toen maar besloten om er open over te zijn. Ik was de enige van de hele school die uit de kast was, en dus word je aangekeken. Achteraf hebben voormalige schoolgenoten me gezegd dat ze ook gay zijn, maar toen niet uit de kast durfden te komen. Ze hebben er destijds veel aan gehad dat ik daar wel open over durfde te zijn, zeiden ze.»
Marie: «Ik herinner me een klasgesprek tijdens de godsdienstles in het vierde middelbaar over de vraag of homoseksualiteit een keuze was. We waren pubers en wisten nog geen hol over LGBT. Ik zat toen nog in de kast, dus ik lette heel hard op hoe mensen daarover dachten. Ik heb toen dingen gehoord die me nog meer afschrikten om uit de kast te komen. Er werd bijvoorbeeld gezegd dat queers zich niet te hard naar hun geaardheid mochten kleden of gedragen. De helft van de klas dacht dat homoseksualiteit een keuze was.»
«Onlangs sprak een meisje ons aan na een optreden van ons. Ze zat nog in de kast; wij waren één van de eersten bij wie ze zich durfde te outen. Haar coming-out verliep moeilijk maar ze had enorm veel steun aan ons, vertelde ze. Dat was ongelooflijk pakkend om te horen. Daarvoor doen we het.»
‘waiting room’ is nu uit bij V2. Kids With Buns stellen hun EP voor op 27 & 28/4 in de Ancienne Belgique in Brussel (uitverkocht), op 3/11 in de Vooruit in Gent, op 17/11 in Trix in Antwerpen en op 21/11 in Het Depot in Leuven.